Vergaderen

Heb jij er ook zo’n hekel aan? Ik wel. Van de week had ik er weer eentje. Met een klein clubje, maar juist dan is de valkuil groot. De agenda hadden we natuurlijk rondgezonden, punten waren ingebracht en een enkeling had alvast een puntje voor de rondvraag. Hoe kon het dan toch misgaan?

Hierbij verklaar ik…
Om te beginnen was er geen duidelijke leider aangewezen. Dat kon ook niet, want niemand wilde die rol en wie dat wel dacht te willen, zag al snel dat het kansloos was. Misschien lag het aan het feit dat de deelnemers elkaar al lang niet meer hadden ontmoet. Of wellicht kwam het door die veel te leuke nieuwe deelnemers aan de ‘meeting’. Ik weet het niet, maar van een voorzitter leek geen sprake. En een hamer? Ach, die breekt zelfs in de Eerste Kamer.

Dan nu het vorige punt
En zo hebben we het ergens over gehad om door te gaan naar het volgende onderwerp. Op de een of andere manier belandden we met z’n allen toch weer bij het vorige vergaderonderwerp, gewoon omdat het kon. Het zal wel aan koffie met koek geleken hebben, want we leken er maar geen genoeg van te krijgen.

Twee uur later
Veel gesproken en geluisterd hadden we na een uur of twee. Volgens afspraak schreven we elk daarna een resumé. En met een gerust hart kon ik concluderen dat ook deze jaarlijkse vergadering een vrijwel identieke versie was van die van vorig jaar en de jaren die aan vorig jaar voorafgingen.

Best of bagger
Ho ho, beste lezer, lees het hierboven getypte kopje niet ‘op z’n Engels’, we zitten hier immers niet om het de internationals te vergemakkerlijken! Wat ik wél bedoel is de vraag te stellen: ‘Was het een goed samenzijn of was het drie keer niks?’ Het antwoord laat zich raden. Het is nou eenmaal gezellig om met een clubje mensen van gedachten te wisselen als die gedachten aardig overeen komen. Top-overleg dus!

De cumpenie
Ik heb de pech dat ik zo’n vergadering als hierboven niet vaak meemaak. In de alternatieve bijeenkomsten willen mensen elkaar overtuigen, een wit voetje halen of gewoon zo snel mogelijk naar huis. Daarover schreef mijn pa zo’n vijftig jaar geleden een tekst die ik pas na zijn overlijden tegenkwam. Een messcherpe typering van bepaalde archetypes die je eigenlijk in elke meeting om je heen ziet.

In mijn vader zijn geval was het toneel Philips, door hem vaak liefkozend ‘de cumpenie’ genoemd. Maar toen ik op mijn negentiende dat verdraaide boekje las, bleek dat mijn alladinmoment. De types uit pa’s verslag duiken sindsdien steeds weer op in elke vergadering: de poppetjestekenaars, de zwijgzamen die hun gouden moment afwachten, de schreeuwer en natuurlijk de voorzitter die eigenlijk al lang de uitkomst had bepaald.

Notuul
Ik krijg de geest al 36 jaar niet meer terug in de fles en verdoezel mijn ‘daar gaan we weer’-gevoel meestal door driftig aantekeningen te maken. Daarbij geeft de bal in mijn pen niet de vergaderinhoud weer, nee, hij koppelt de aanwezigen aan de categorieën van het vergadermodel van Ad Leenhouwers. ‘En jij dan, Bob?’, hoor ik u denken. Ik? Ik nohileer. Je vat dan in maximaal drie zinnen samen wat twee uur ouwehoeren eigenlijk heeft opgeleverd. Je wordt bedankt, pa!