Alleen een hond heeft een baas

Mijn mensen

Wat heb ik een hekel aan Belangrijke Mensen die het hebben over ‘MIJN mensen’.

De laatste keer dat ik het hoorde was van de ex-minister van Defensie, die het had over ‘MIJN ambtenaren’. Die had ze niet in de steek willen laten nadat ze een motie van afkeuring van de Tweede Kamer aan de broek had gekregen maar niet wilde opstappen. Het zijn niet haar ambtenaren! Het zijn ambtenaren op een ministerie waar zij een paar jaar minister van is. Ze moet goed op de winkel passen, verder niet.

Waarom vinden deze mensen dat ze eigenaar zijn van andere mensen? Het hoort toch andersom te zijn, want het doel van management is toch om de werkers te laten werken. De werkers werken niet om het management een plezier te doen.
Van VVD’ers verwacht je misschien dit soort uitspraken, want die denken al zo sinds ze ontgroend zijn en corpsbal zijn geworden. Maar ook CDA’ers en zelfs D66’ers hebben het jargon overgenomen.

Slavernij
Dat kan toch niet in 2021? Horigen en lijfeigenen zijn verboden sinds 1863. Toen heeft Nederland (als een van de laatste landen in Europa) de slavernij in ‘onze’ koloniën afgeschaft en waren de slaven eindelijk vrij. Dat is 160 jaar geleden en nog steeds hebben we het over ‘mijn mensen’, ‘mijn studenten’, ‘mijn ambtenaren’, ‘mijn burgers’, ‘mijn promovendi’, ‘mijn stad’.

Ik beslis

Een variant op dit gedrag is ‘ik’ in plaats van ‘wij’ door ministers en andere bobo’s die In interviews dingen zeggen als ‘Ik heb beslist dat …’. Ze bedoelen: ‘in overleg met mensen die er wél verstand van hebben hebben wij besloten dat …’. Maar dat krijgen ze niet langs hun hete aardappel want daar zijn ze te arrogant voor. Ze doen net of ze de hele toko in hun eentje runnen. Nee dus.

Poppetjes aansturen

In de industrie heb je andere varianten. Een uitspraak die ook bultjes veroorzaakt is ‘ik stuur 10 man aan’ of nog erger ‘ik heb 10 man onder me’. Huh, kouwe rillingen! Met dat soort types is nog nooit een bedrijf groot geworden. Weet je wat die lui ook doen? ‘Poppetjes heen en weer schuiven’.

Rijnland

Dit gedrag en deze mentaliteit hoort niet thuis in Nederland. Wij Nederlanders zijn redelijk baasonvriendelijk en we gaan alleen iets doen als we daar zelf ook in geloven, anders gaan we gewoon onze eigen gang.

In Nederland geldt nog altijd ‘Wie het weet mag het zeggen’ en niet ‘De baas mag het zeggen’. Het Rijnlandse model dus. Werkt prima in de industrie maar in de politiek gaat het nog moeizaam.

Alleen een hond heeft een baas

Wij Nederlanders lijken meer op katten dan op honden, want wij willen geen opgeblazen zak als baas.