“Dat heeft ie van mij…”

Een prachtig cijfer op school, een leuk tokkeltje op de gitaar, een uitstekende kledingsmaak of gewoon netjes ‘dankjewel’ zeggen na een dagje mee naar het zwembad; elke ouder wordt er blij van. Soms wordt er gediscussieerd over de oorsprong van dat goede gedrag. Een dergelijke discussie tussen ouders kent vaak onverwachte wendingen waardoor kijken naar steggelende ouders best leuk is, vooropgesteld dat je zelf slechts als publiek aanwezig bent. Je kunt vaak voor de redeneringen van beide partijen wel wat voelen maar de patronen en oud zeer voegen soms teveel peper toe. En peper, da’s niet altijd goed. Vooral niet met de eigen kinderen in het publiek.

Expansiedrift
Nu dacht u misschien dat ik zou gaan vertellen over die enkele keer dat ik met de moeder van mijn drie tieners totaal ontspoorde in een dergelijke discussie. Dat doe ik om begrijpelijke redenen niet, maar de belangrijkste is wel dat we bijna altijd de keutel (of onszelf) terugtrekken. Dat terugtrekken kan letterlijk in ons geval aangezien we een aantal jaren geleden onze activiteiten gelijkelijk over twee vestigingen hebben verdeeld. Zo’n beetje de helft van de tijd wonen onze kapitaalverslindertjes bij hun mams en de resterende tijd vliegen ze bij mij in en uit. En dat gaat best goed, al raad ik een dergelijke oplossing alleen aan als het écht niet anders kan…

Nevenvestiging
Sinds een paar dagen hebben we een, naar ik hoop tijdelijke, nevenvestiging. U heeft daarover wellicht gelezen in “Ik ben er” dat eerder verscheen op Digitale Stad Eindhoven. Ik beschreef hoe mijn dochter van nog nèt geen 18 in haar uppie naar Malta is vertrokken om er drie maanden te werken en zo haar Engels te verstevigen. In één van de reacties kwam een zinnetje voor wat me inspireerde tot het schrijven van het stuk dat u nu leest: “Want wat je erin stopt komt er uiteindelijk ook weer uit. En Bob, jij hebt ze supergoed gevoed!”

Mooi
Het is natuurlijk een prachtig compliment van een vriend met verstand van zaken. Zijn kinderen hebben inmiddels het ouderlijk nest verlaten en staan op eigen benen. Maar het compliment verdient een aanvulling. Het managementteam van het filiaal in Veldhoven, mams woont er inmiddels samen, ben ik op mijn blote knietjes dankbaar omdat mijn kinderen gelukkig niet alleen mijn denkwijzen en gedrag hebben overgenomen. Ik heb ze dan wel ‘supergoed gevoed’ maar hoe gevarieerd was de opvoedmenukaart van ‘Maitre Beube’?

Generation Z, honderd procent 040

Het maakt dat ik mij verwonder over de kwaliteiten die zij soms laten zien en waarvan ik alleen kan dromen. Naar Malta vertrekken is er eentje van, eindeloos op een gitaar blijven oefenen een andere en emoties scheiden van feiten is ook al een kunst die minimaal één van mijn screenagers beter beheerst dan hun ouweheer.

Pass het compliment
Het brengt me bij het door mij zo geliefde ijshockey omdat bij dit spelletje niet alleen de doelpuntenmaker wordt beloond. Ook de aangever krijgt een persoonlijk punt én onder voorwaarden zelfs de aangever van de aangever. Langs die spelregel gelegd is de gang naar Malta een gescoord punt, maar het feit dat onze dochter het daar waarschijnlijk wel enigszins redt is toch echt het resultaat van wat ze van beide opvoedvestigingen aangegeven kreeg.

En die dingen die misgaan met de drie, voorheen kleine, Leenhouwersjes? Dat is natuurlijk te wijten aan het genetisch materiaal van de andere ouder en misschien nog wel meer aan de opvoedovertuiging bij die ander thuis! Onze kinderen kunnen inmiddels hartelijk lachen om dat soort quasi-serieuze discussies: tieners zijn soms net mensen…

Naschrift: één doelpunt, driemaal een persoonlijk punt… bijna net zo leuk als opvoeden!