De verloren stem

Tranen met tuiten jankend zat ik op de bank. Alleen in een hoekje, kinderen in droomland of misschien zelfs nog op de pleesteesjun in hun kamertje. De tranen hadden niet te maken met de verkiezingen noch met lokale ontwikkelingen. Het was de strot van Luciano. Opnieuw…

Een klein uurtje volgde ik op de publieke main stream media een documentaire over de grootste operazanger van de afgelopen eeuw. Zijn leven stroomde via de ledjes rechtstreeks mijn vermoeide hersenen in en waar mijn ratio nog even haar best deed om laconiek te reageren bleek dat totaal tevergeefs. Bij elke noot die de vereeuwigde tenor in mijn gehoor plantte huilde ik als een klein ontroostbaar kind zoals eigenlijk alleen kleine ontroostbare kinderen dat kunnen.

Ik weet niet precies hoe het komt, al heb ik wel een klein ideetje. En een ideetje dat klein is lijkt een dubbelopje, maar is het in dit geval zeker niet. De emotie zit, zo vermoed ik héél voorzichtig, in het feit dat Pavarotti er op belangrijke momenten bij was: bij een sterfgeval in de familie, bij prachtig zomerweer in de auto genietend van mijn eigen egoïstische volmaakte geluksgevoel of puur toevallig toen ie voorbij kwam terwijl hij en ik samen met elkaar verbonden waren door de Franse ether. En ja, wat ook helpt om de inwendige dijkjes te laten bezwijken is die herinnering aan dat ene piepkleine mannetje in een zwart pak gewapend met niet meer dan een witte zakdoek, een ongelofelijk stel longen en banden waar geen enkel hedendaags stemkanon tegenop kan. De akoestiek van het Antwerpse Sportpaleis deed er niets aan af.

Zelfs als ik er nu een paar zinnetjes tekst aan besteed voel ik een eigenaardig, haast labiel gemoed. De beren op de weg, de bedenkingen, de mitsen en maren zijn er even niet. Alleen maar een traan die biggelt over mijn wang. Nessun dorma!