Druppelsgewijs ouder worden

Twee flesjes, even groot,
Beide ogen, een beetje rood,
Nieuwe lenzen, allebei,
De ellende, straks voorbij

Niet het oog, noch het sneetje,
Nee, het is iets anders, weet je.
Op een dag is het te veel,
Grijpt het leven naar je keel

Twee flesjes, vrijwel identiek,
Van Cathrien, Maxima of Elkerliek,
Welke druppel nu, deze of toch die?
Deze één per dag of was het nu toch drie?

Verdorie, ik schreef het ergens op,
Ik krijg het maar niet in mijn kop…
Het gaat steeds sneller, na te korte tijd,
Ben ik het allemaal weer kwijt

Altijd kon ik zeggen, wat, wanneer en hoeveel,
Nu zijn twee flesjes druppels mijn oude brein teveel.
Die vervloekte klok in mijn lijf,
Ik onthoud het niet, hoe ik ook schrijf

Misschien wordt het straks wel weer okee,
Dan werkt alles vast weer mee,
De auto kan ik dan weer in,
Zelf rijden, de vaart erin

De vrijheid van te bepalen waarheen, wanneer,
Dat kan ik misschien straks allemaal wel weer,
Eerst mijn ogen en dan mijn voeten,
En niet steeds woorden zoeken moeten

Het leven was een aardig feest,
Ik was erbij; ben er geweest,
Maar nu is het even kantje-boord,
Terwijl ik zoek naar weer een woord

Och kijk, daar staan twee flesjes even groot,
Beide ogen, een beetje rood,
Nieuwe lenzen, allebei,
De ellende, straks voorbij