‘Duizend bommen en granaten..’

Heeft u dat ook weleens? Dat je denkt dat je alles hebt gehad? Alles hebt meegemaakt? En dan. Dan gebeurt er iets dat je uit je doen brengt. Zoiets maakte ik stom toevallig mee.

Opgenomen door de gekte van mijn werk en drukke agenda. Je eigen thuisfront, en de blinde gekte die in het Eindhovense stadhuis heerst. De gekte die zal leiden tot een groot politiek, ambtelijk of bestuurlijk bloedbad. Gelukkig had ik de stad tijdig verlaten, voor dit moment. Op weg naar mijn moeder.

Mijn moeder woont niet in deze stad. Vroeger woonde ze wel in een stad. Een stad waar ze dagelijks over opgeeft en naar terug verlangt. Een kleine stad, waar je iedereen kon leren kennen. Een samenleving met haar eigen systeem en riten. Het is een stad die mij ook aan mijn hart gaat.

Deze stad, open, en door zee en wind gevormd, die meermaals kapot is gemaakt. Vooral voor mijn tijd. En later ook door economische tegenwind. Door fatale politieke beslissingen. En ver voor mijn tijd, door bezetting en verschrikkelijk geweld.

’s Avonds aan de koffie met mijn moeder, die mij zes keer dezelfde vraag stelt of ik suiker in mijn koffie wil, vroeg zij mij ook of ik de werkkamer van mijn vader wilde opruimen. Daar zeg je geen nee tegen. Ook niet als ik dan een stuk verleden aan het uitgummen ben, omdat mijn vader al bijna 2 jaar daarvoor is overleden. Dit doe ik met een traan en glimlach. Het was dus zover…

En terwijl je er dan aan begint, zie je al snel dat je een product van je vader bent.. Zo’n klusje wordt dus een klus. Want alles moet door je handen gaan. Sommige spullen zijn herkenbaar, tastbaar. Bij andere spullen vroeg ik mijzelf af; “Waar heb je dit in godsnaam voor gebruikt?”

Mijn vader zat in een vakgebied, waarin je secuur te werk moet gaan. Falen is anders dodelijk. Hij heeft meer dan duizend bommen en granaten door zijn handen laten gaan. Munitie met een geschiedenis, die zijn doel gelukkig had gemist. Daar was hij maar wat blij mee, en heeft hij mij weleens fijntjes op gewezen. Als klein kind dat de oorlog in Rotterdam had meegemaakt.

Terwijl ik door allerlei spulletjes rommelde, boekjes met onduidelijk, het leken wel geheime codes bekeek, en meer nuttige, maar soms vooral, naar lang vervlogen zaken keek, schrok ik. Ik stuitte op nog meer onbekende geschiedenis.

Ingepakt in een kartonnen doosje, zat netjes opgeborgen, een modern item. Een harde schijf. Ik bekeek het en vroeg mij af: “Zou hier iets op staan?”

Ondertussen kwam mijn moeder binnen geschuifeld: ‘Of ik nog een biertje wilde drinken’, vroeg zij mij. Ik knikte bevestigend. Pakte mijn meegenomen laptop en zette die aan. Ik legde mijn moeder uit wat een harde schijf is, maar kreeg het niet overgebracht. Ik dacht weer aan de suiker in mijn koffie waar ik nooit om vroeg.

“Duizend bommen en granaten..”, zei ik een kwartier later hardop tegen mijzelf. Ik was op een erfstuk gestuit, van verhalen en meer. Iets om door te geven. Hoe ik dat ga doen, weet ik nog niet. Ik ga het rustig bekijken.

Dank je wel ouwe.