Een eindje wandelen en andere reuring

“Piep, piep, piep”, zegt mijn wekker waarmee het ook makkelijk surfen en bellen is. ‘Verdikkeme, het is nog vroeg…’, antwoord ik in van binnen terwijl ik de amokmaker naast mijn bed het zwijgen opswipe. Ik weet natuurlijk best wel dat ik met mijn goede bedoelingen een kleine motorische ingreep heb toegezegd aan een scooter-eigenaar die anders niet kan rijden, maar die bedoeling voelt nu even niet zo goed.

Rijbewijs
Het was heel spannend of mijn Bossche bol zijn motorrijbewijs zou halen afgelopen donderdag. Niet vanwege zijn beheersing van het voertuig of verkeersinzicht, daar had ik alle vertrouwen in. Nee, de tweede golf barstte los en de kans was groot dat het CBR wederom zou besluiten examens af te blazen. Voor mijn Bossche connectie zou dat een klein familiedrama betekenen, want naast de pater familias zou ook zoonlief gaan voor het roze motorfietspasje.

Zeer geslaagd
Ik had al eerder aan de BMW C1 gewerkt van de kersverse motorfietsers maar toen ik eenmaal dacht het gehele varkentje te hebben gewassen bleek er één klein smiechterig rotdingetje opgerekt of gebroken. Een spiraalveertje dat een aantal blokjes op zijn plek moet houden. Het veertje zelf stelt niets voor maar als het niet doet wat het moet doen, dan kun je op de startknop drukken tot je een ons weegt; de startmotor krijgt het zaakje dan niet aangezwengeld. Bovendien is de hele buurt wakker, want het maakt een rotgeluid. Niet alles de afgelopen week was dus geslaagd, maar beide heren wel.

Vroeg
Dat ik er vroeg uit moet vind ik doorgaans geen probleem. Je ontwikkelt een dag/nacht-ritme waar je lijf zich blijkbaar naar voegt. Daar heb ik wel respect voor, voor dat lijf van mij want ik zorg er niet altijd even goed voor. Maar er kleeft een ander nadeel aan vroeg, tenminste wanneer het geen zomers vroeg is. Ik heb mezelf zojuist een blik gegund op de weerapp en moet dan concluderen dat deze huisvader zodadelijk in het Bossche binnenstadsgebied bij een nobele 5 graden aan het werk gaat. Dat beperkt de voorpret wel een klein beetje eerlijk gezegd.

As ge goed kijkt, dan ziedde ’t virke

Tijdelijk afscheid
Mocht u de aankomende dagen denken: “Hoe zou het zijn met bleenhouwers? Is ie ziek of zo?”, weet dan dat het mogelijkerwijze te maken heeft met vingertopjes die nog moeten ontdooien. Die eindjes aan die ‘pollekes’ van mij kunnen veel hebben, wederom respect, maar te lang in de te frisse buitenlucht wil toch weleens leiden tot gevoelloos aangeboren gereedschap. Ik kan daardoor mogelijk een tijdje niet beschrijven wat er in onze bruisende stad zoal te beleven is. Gelukkig is er de Telegraaf met een advertorial die ik u niet onthouden wil en u wordt aangeboden door stadsmarketeer Peter Kentie:Eindhoven blijft in beweging

Eindje, maar dan anders
In dit stuk, dat toch echt meer geregisseerd dan geredigeerd lijkt, doet Sigrid Stamkot verslag van wat er allemaal in Eindhoven te vinden is. Ze was een tijdelijke Eindhovense tijdens haar Design-opleiding, als ik het goed begrepen heb. Eén zin maakte dat mijn twijfel in deze stadspropaganda omsloeg in argwaan:

“Het moet gezegd: we vallen in dit gedeelte van ‘Eindje’, zoals Eindhovenaren hun stad liefkozend noemen, van de ene verrassing in de andere.”

Ik verbaasde me over het woord dat ik niet eerder in de mond nam om mijn thuishaven aan te duiden. Sterker nog, ik ken werkelijk niemand die ooit naar Eindhoven verwijst met deze term. Pierre Spaninks, blijkbaar ook Eindhovense roots, verbaasde zich ook zoals uit zijn twitterbericht bleek: Witte geit?

Aangenamer
Geniet van de zaterdag, vanaf het middaguur wordt het aangenamer. De Telegraaf wijst u de (wandel)weg. Of blijf toch lekker binnen met een spelleke of zo. Ook altijd goed voor de reuring!

Bron uitgelichte afbeelding homepage: Twitter, Peter Kenti