Een zondag ontsaaid? Een boswachtershow!

Tussen de eerste autovrije zondag (1973) en de grote vredesdemonstratie (1983) was er nog lang geen huize Bleenhouwers. Als jochie woonde ik in een rijtjeswoning aan het randje van Strijp, nauwelijks beseffend hoe gelukkig ik eigenlijk was. Op zondag was ik altijd extra vroeg wakker. Ik was die dag verzekerd van twee hoogtepunten waarvan er eentje ook een dieptepunt worden kon.

Frietjes
Op zondagmiddag wist ik mij verzekerd van een wedstrijdje ijshockey of rolhockey. Dat laatste zegt veel jongere mensen niets maar dat is een hockeyvariant met een soort zaalhockeybal en op rolschaatsen. In het hartje van Strijp bestaat Rollerclub ‘De Lichtstad’ overigens tot op de dag van vandaag. Euforisch was ik bij winst, maar bij verlies volgde immer een diep dal. De enige en vaste remedie op de zondagavond waren de eigen gesneden frietjes van ‘ons pap’ die ma zo lekker bakken kon.

Wie denkt dat daarmee de hoogte- en potentiële dieptepunten wel beschreven zijn, gaat voorbij aan een fenomeen dat we allang niet meer kennen: kinderradio. Destijds werd er zelfs een uur voor ingeruimd op Hilversum 3, een zender die je nu zou kunnen vergelijken met Radio 538.

Ko
Wat nu geldt, was destijds ook zo: op zondagochtend is het tijdslot van van 8 tot 9 eigenlijk het staartje van de kleine uurtjes. De gehele volwassen wereld lijkt nog te slapen of ontwaakt maar heel langzaam. En juist op dat moment waarop je als kind al van alles wilde maar niks kon, was daar de Ko de BoswachterShow.

Nieuws
Niet meteen om 8.00 uur hoor, nee, het begon pas om twee minuten over acht. En voor de fanaatjes als ik was dat een hel (een kleine, maar toch). Een té correct sprekende nieuwslezer moest eerst nog onnozel neuzelen: over ene meneer Kohl van West-Duitsland die blijkbaar iets had gezegd over meneer Schmidt. Of over ene meneer Carter in Washington die een andere mening had als meneer Breznjev. Die laatste kon bij mij niet kapot omdat hij van het land met het mooiste ijshockey was, maar meer nog vanwege zijn imposante wenkbrauwen. Van Carter vond ik altijd dat ie leek op John Denver die moest plassen. Vraag me niet waarom…

Deuntje
Maar dan: de reclameloze overgang na de afsluitende zin “Dit was het nieuws.” Heel even stil en vervolgens de stem van Burny Bos: “Goedemorgen, dit is de AVRO op Hilversum drie…” gevolgd door een aanzwellend zangkoor en het vaste openingslied vol dichterlijke vrijheden en met hier en daar een verwijzing naar een bovennatuurlijk verschijnsel. Het leidde het programma in waarin Bos in de huid kroop van Ko de boswachter. Een uur lang kwamen bijzonderheden uit de natuur voorbij, lezertjesbrieven en lezersbriefjes, een bak loltrapperij en verdriet om een overleden huisdier. Voor een klein stadsgastje als ik was het een luikje naar de natuur die je in Stijp nauwelijks vindt.

De onthulde truc
Medio jaren ’80 begon er ook een TV-Ko. Ook dit was het werk van Burny Bos en hoe leuk het ook van opzet was, het kon mij niet meer zo betoveren als het radioprogramma. Dat lag waarschijnlijk ook aan mij aangezien ik me, tiener zijnde, meer en meer voor andersoortige natuur begon te interesseren. Maar ook speelde mee dat Ko’s boswachtershuisje in mijn hoofd krakkemikkiger was dan in het echt. En postbode Anton Gleuf, verantwoordelijk voor de aanlevering van alle handgeschreven reacties, was op televisie ineens veel slanker. Dat doet wat met een jeugdbrein!

Odin
Mijn eigen herinneringen vervaagden natuurlijk, maar het openingsdeuntje floot en fluit ik nog regelmatig. Van de week flitste uit Ko’s show ineens een ander liedje door mijn hoofd. De aanleiding was Odin, de rode kater die mijn kinderen bij hun moeder als de hunne beschouwen. Na ruim 16 jaar vond ie het wel welletjes, had zich teruggetrokken onder een naaldboompje bij de schuur om zich aan te melden bij de kattenhemel. Ik kan zelf niet tegen zoveel verdriet en blijf daarom laf huisdierloos.

Odin’s huurbaas, de reservepappa van mijn tieners, vond het beestje en was direct onthaast. Ook de inmiddels stoere tieners namen afscheid maar alleen ik hoorde op de achtergrond Ko’s huisband ‘De Houthakkers’ met hun ‘Mot is dood’. Want een marmot, een kanarie of een kat het maakt niet uit; als het secreet zich in je hart nestelt doet het pijn als het hartje met kloppen stopt. Ik zocht de tekst terug en die luidt aldus:

Mot is dood
Gisteren zat ie nog heel even op mijn schoot
Met zijn snuit zo leuk te beven

Als ik nu naar hem kijk
Dan voel ik me zo raar
Door die stijfheid in zijn lijf
En zijn ogen staan zo raar

Mot is dood
Z’n kooitje bij het raam lijkt veel te groot
‘T is zo stil nu op mijn kamer

En ik zal ‘m nooit vergeten
Hij was mijn beste vriend
Ik heb eigenlijk nooit geweten
Dat ik zoveel van hem hield

’s Avonds voor het slapen gaan
Ga ik weer bij zijn kooitje staan
En met mijn ogen half dicht
Zie ik hem in het schemerlicht

Ik weet dat het maar verbeelding is
Maar het is net of hij weer bij me is
Mot is dood

Mot is dood
Gisteren zat ie nog heel even op mijn schoot
Met zijn snuit zo leuk te beven

Hij had rare roze oren
En vlekken op zijn rug
Ik dacht, ‘k ga straks een andere halen
Maar wil mijn eigen Mot terug

Mot is dood, Mot is dood, Mot is dood, Mot is dood

Symphonisch afscheid
Tot mijn verbazing vond ik het nummer terug op het internet. Symphonische rock van eigen bodem inclusief snerpende gitaren en terecht volume uit de drums hameren de boodschap in je gehoor dat je niet de enige bent met verdriet om verlies. Ook niet als het om een kat gaat. Een muzikale ode aan de menselijkheid. Wat kan een zondag toch mooi zijn.

Geef een draai aan je eigen zondag
Voor de goedgehumeurden onder ons serveer ik het olijke en vrolijke openingsnummer van de Ko de BoswachterShow. Voor wie wil staat daaronder ook nog ‘Mot is dood’. Het verhaal achter de huisband van Ko de BoswachterShow vind je helemaal onderaan.

Een prettige zondag toegewenst!

Meer over De Houthakkers, de bekendste onbekende band