Effe naar Malta

Vliegen, ik ben er niet zo van. Ik heb er altijd al wel een beetje moeite mee gehad omdat ik niet zo hou van veel volk op een paar vierkante meters. Maar nood breekt wet en aangezien mijn oudste dochter gisteren op Malta haar 18de verjaardag vierde, was de nood hoog. Centrale vraag: zou de verrassingsaanval lukken?

Floraplein in Valletta

Mams was er al
Haar moeder, met wie ik al een jaar of 10 niet meer samen ben, was al op het eiland. Want, zo was de redenering: onze dochter had recht op het traditionele verjaardagsontbijt. Om de feestvreugde nog wat te vergroten hadden de dames zelfs voor één nacht een hotelletje geboekt inclusief ontbijtbuffet. Ik had eerder nog aangegeven dat ik er helaas niet bij kon zijn.

Heen
Met de trein verliet ik mijn Eindhovense habitat en volgde het spoor naar de hoofdstad of liever naar het vliegveld van de enige échte metropool van Nederland. Keurig op tijd, zo meldde de hoofdconducteur bij elk station, en uiteindelijk stond ik zowaar in de vertrekhal van Schiphol.

Met dank aan de digitale mogelijkheden kon ik de incheckbalie links laten liggen en was ik een kleine tien minuten later al door de douane. Riem in de bak, beurs, tas en schoenen en hupsakee door de röntgen. Dat wat eens het taxfree-walhalla was, lag aan mijn voeten. Iets spannender dan in de trein voelde het al wel, maar alles voor de verjaardagsverrassing.

Unbelievable
Anderhalf uur lang zat ik te kijken en vooral te luisteren tijdens het wachten voordat de gate openen zou. Dat werd aangenamer naarmate een Amerikaanse software-cowboy in gesprek bleek met iemand die voor deze rauwe businessconsultant het zaakje moest gaan waarmaken.

‘That German dude… What an unbelievable guy. He doesn’t have a clue about the possibilities. We are going to milk this cow in a major way!’. Blijkbaar had Joe, zo noem ik ‘m maar even, geen hoge hoed op van zijn Duitse gesprekspartner. Vervolgens werd ook duidelijk dat die Duitse kerel niet de enige overbodige in het geheel was…

‘We have to get rid of that Spanish so called ‘programmer’ as well. He isn’t any better and if we offer the Jerries to do software adaption ourselves it means we can hang on to the system that we developed a hundred times before. Done deal and they don’t even notice it. Unbelievable!’

De Spanjaard die tot op dat moment nog dacht dat hij een klus had, was inmiddels ook al op zijn Amerikaanse ingehaald. Maar hij bleek niet de enige die op het punt stond zijn broodwinning te verliezen.

Clear skies
‘Do you know if Rashid is available in two weeks? If so we could add him to the project team. That way we could also say ‘Oow revwoir’ (graag op zijn Texaans interpreteren) to Frenswah. That French dude is unbelievable. He started talking about the days when he was building in C++. Can you believe that?!’ Ik zag Francois al ‘merde!’-roepende zijn spullen pakken.

High tech… ook Malta

En dit alles mocht ik, samen met een tiental anderen, live meemaken terwijl Joe gebarend tegen zijn laptop stond te palaveren. Aan de andere kant van de oceaan zat zijn ‘business buddy’ vrolijk mee te praten. Ze hadden het prima voor elkaar. Joe vatte uiteindelijk de gemaakte afspraken samen en niets dan ‘clear skies’ leken in het vooruitzicht. ‘Take care bro!’, zo sloot de IT-geweldenaar het gesprek af om vervolgens een ‘cupacoffee’ te bestellen bij de koffie-counter. Ik was niet de enige die het gesprekseinde toejuichte…

Turbulentie
Met de koffiebeker in de hand liep cowboy Joe richting een zitje. De laptop was inmiddels verdwenen in bruine leren tas en de rust leek daadwerkelijk wedergekeerd. Sterker nog, ik kon zowaar het wereldberoemde regionieuws van het Eindhovens Dagblad op mijn gemak lezen. Althans, dat dacht ik.

Een iets te luid ingestelde ringtoon in de vorm van een nummer van de Bloodhound Gang vulde de ruimte. De klanken noopten onze cowsultant tot het tevoorschijn halen van zijn iPhone: ‘Hey dude, got any reaction from the Jerries?’ En inderdaad, de Duitse potentiële klant had blijkbaar een reactie gegeven. ‘What the heck?!’ en ja hoor, daar ging de cavalarie weer: laptop open en haast schuimbekkend las hij hardop: ‘Due to our programme of requirements, we have to inform you that we will not engage in a partnership with your compa…’ ‘Unbelievable! What the f… man! How can they do this? It is freaking nonsense, man! Unbelievable!’

Ik betrapte me erop dat ik een glimlach niet kon onderdrukken. En toen ik om mee heen keek, bleek ik niet de enige die deel één van het hoorspel had beluisterd. Zeker een stuk of vijf andere passagiers hadden er moeite mee om de mondhoeken in het gareel te houden nu de turbulentie bij deze Amerikaan al voor vertrek begonnen was.

Boarding
Terwijl Joe er geen gat meer in zag werd ik middels de Schiphol-app vriendelijk verzocht naar de gate te gaan. En als altijd stroomde een grote kudde braaf richting de perronknechten van Transavia. ‘Blieb’, daar was ook mijn aanwezigheid geregistreerd en nog geen twintig minuten na dat piepje begon de rit van 15 minuten naar die ene startbaan die zowat in de Noordzee lijkt te liggen.

Stilte
De langste drie uur durende reis begon. Ik bedoel: stuur me op weg naar München met een aanhangwagen en ik zit die rit fluitend uit, ook als ik maar 80 kilometer per uur rijden mag. Maar een uur in een vliegtuig? Zo ongelooflijk saai. Dus ik sla voor uw en mijn genot de vlucht maar even over. Of nee, toch niet…

‘Ik hoorde dat jij je dochter gaat opzoeken op Malta.’ , zei een zwaardere stem op vragende toon. Ik knikte beamend. ‘Ik ook…’, vervolgde de man, ‘…maar mijn dochter weet van niks!’ En zo ontstond een alleraardigst gesprek over verrassingen voor dochters én door dochters. De zijne bleek 19, de mijne zowat 18. Enschede en Eindhoven bleken meer overeen te komen dan we vooraf vermoedden. De afwezige jongedames hadden onze reis nietsvermoedend behoorlijk veraangenaamd.

Geland
In de regen aankomen is nooit leuk, maar het is nog iets minder ‘fun’ als je een gekende zomervakantiebestemming aandoet. En toch was dat hoe Malta zich presenteerde. De beide pappa’s-met-een-strikje-erom gingen elk hun eigen weg aangezien de dochters niet bij elkaar in de buurt verbleven. Mijn doel was Bugibba en een alleraardigste Maltezer taxichauffeur reed me erheen. Ik had ook een scootertje of auto kunnen huren, maar het verkeer was me op dit voormalig Brits grondgebied net iets te links. Bovendien was ik dan nooit in 25 minuten in de foyer van het hotel beland.

Waar is dat feestje?
De receptionist vroeg me wat hij voor me kon betekenen. ‘Two things…’ en zo kreeg ik enerzijds de sleutel van mijn kamer en anderzijds duidelijkheid omtrent de locatie van mijn dochter en haar moeder. Die locatie was namelijk onbekend. Maar niet voor lang. Ik weet inmiddels waar de R. van Peter de Vries vandaan komt: Receptionist! Vastberaden startte hij met het uitkammen van ‘zijn’ hotel; systematisch bovendien. Maar helaas zonder resultaat. Ik werd naar mijn kamer gezonden met de opdracht bij de telefoon te gaan zitten.

Speedy Gonzales, alias Peter R, bleek er zowat even snel te zijn als ik: voor ik kon gaan zitten werd op de deur geklopt. ‘Sir, you must come: I located your daughter and her mother!’.

Knock on wood
Onderweg verklaarde de vriendelijkheid zelve dat ze de telefoon niet opnamen toen hij de kamer belde. In een poging toch vast te stellen of de dames op hun kamer zaten was hij maar even langs de kamer gegaan met de melding dat er een pakketje voor mijn dochter bezorgd was bij de receptie. Het antwoord was even frustrerend als voorspelbaar: ‘ Please leave it at the door, thank you…’: wat mag je anders verwachten van twee dames die ’s avonds onaangekondigd deurgeklop krijgen.

‘I will go and take it. One minute please!’ en zo keerde De Cock terug bij de betreffende kamer, met mij in zijn spoor. De dames die stiekem eigenlijk al lagen te dutten, hadden zich inmiddels in toonbare kledij gehesen en stonden ietwat wantrouwig te wachten in de deuropening toen het ‘pakketje’ kwam aanlopen in het kielzog van de beste medewerker die het San Pawl Hotel rijk is.

Surprise surprise
De blikken waren zacht gezegd historisch. Waar mijn dochter vol ongeloof de hand voor haar mond sloeg combineerde mijn ex-ega datzelfde gebaar met een lastiger te definiëren oogopslag. Later bleek dat ze al haar vriendinnen een rectificatie moest sturen omdat ik op dit punt toch niet zo’n gevoelloze vader bleek dan zij had doen vermoeden. Niet alleen het ijs dat we later die avond aten smaakte zoet.

Valletta

Happy birthday
En zo werd de volgende ochtend toch wat ie niet leek te worden. Okay, twee broers hadden er eigenlijk ook nog bij moeten zijn, maar toch. Het ontbijt was riant en inclusief versiersels. De duik in het ijskoude zwembad was verfrissend en wat we die dag verder van Malta mochten zien was prachtig. Niet alleen door de historische binnenstad van Valetta, maar ook vanwege het schitterende zonnetje dat voor het eerst in dagen scheen alsof het zomer was. Unbelievable.

Een beetje Bergamo, maar dan op Malta

Naschrift: wie zich een beetje beter inleest in Malta, ontdekt dat een bananenrepubliek niet per se in Afrika of Zuid-Amerika ligt. Het internet staat vol met zichtbaar moois en onzichtbaar stiekems. Belastingontwijking, de Zuid-Italiaanse maffia en een rot politiek systeem maken van dit schitterende eiland een speelbal met veel verliezers. Een prachtige façade; dat zou wel eens de beste omschrijving van dit (ei)land kunnen zijn.