Eindhovense ouderen ook ’te licht’ voor een zorgplek?
Vandaag viel op de website van De Gelderlander te lezen dat de 93-jarige Piet Bezemer een einde aan zijn leven maakte. Een wanhoopsdaad in het Brabantse Alphen. Waarom? Omdat hij niet doorverwezen werd naar een verpleeghuis. Is het in Eindhoven beter geregeld?
Indicatie
Allereerst moet ik zeggen dat het een hele wirwar van regels en instellingen is die bepaalt of een oudere wel of niet in aanmerking komt voor een zorgplek. Van dichtbij heb ik mogen meemaken hoe het (on)mogelijk is om een oudere op een plek te krijgen waar hij wel de zorg zou krijgen die hij nodig had. Het heeft te maken met de ‘indicatie’. Iedereen die een kwakkelende oudere heeft bijgestaan kent het fenomeen waarbij niet de huisarts maar een instantie bepaalt of iemand wel of niet op sterven na dood is. Dan maak je namelijk wél kans op een zorgplek.
Echt erg
Piet Bezemer was al slecht ter been en nagenoeg blind, maar een val deed de rest. Ik plak een stukje tekst uit het artikel in de hoop dat de krant het me niet kwalijk neemt:
“De dinsdag ervóór, de 17de december, was Piet gevallen. Rond zes uur ’s avonds wilde hij een pak yoghurt uit de koelkast halen en had hij zijn alarmeringsknop even niet om. Hij verloor zijn evenwicht en viel precies tegen de verwarming aan. Pas om tien uur, toen de thuiszorg kwam, werd hij ontdekt. De volgende dag ging Bep weer bij hem langs. ,,De laatste tijd had hij het al erg benauwd. En nu, na deze valpartij, zag hij het even niet meer zitten. Hij zei ronduit dat hij dood wilde. ‘Ik ben eenzaam en alleen. De feestdagen staan voor de deur en dan wil jij ook tijd met Wim doorbrengen. Bovendien, jullie worden een dagje ouder, jullie kunnen het op den duur ook niet meer aan. De enige oplossing die ik zie, is de dood.’ Dat zei hij.’’ ( bron: Gelderlander.nl, 31 januari 2020 )
Fyziek
Onaangenaam fenomeen bij dit alles is dat er vooral gekeken wordt naar het fysieke gestel. Als iemand de WC niet meer op tijd haalt, dan bieden luierbroekjes uitkomst. Als iemand regelmatig valt, dan kan een knop aan een halsketting zorgen voor hulp bij het opstaan. Het zijn allemaal innovatieve oplossingen waardoor mensen langer thuis kunnen blijven (en ja, daarmee wordt geschermd). Eenzaamheid, een mentale aandoening die dodelijker is dan het coronavirus, speelt geen rol. O zeker, je gaat je als goedbedoelende familie afvragen of je je familielid nog wel moet bijstaan. Doe je dat wel, is de kans op een zorgplek sowieso vrijwel nihil.
Eindhoven Seniorenlab
Hoe zit het in Brainport Capital oftewel in onze hoog-innovatieve hoofdstad van Brainport? Zijn de ervaringen hier anders? Ken je schrijnende Eindhovense voorbeelden? Ik hoop dat ze er niet zijn, maar ik kan het me niet voorstellen. Sommige zorgrobots redden het niet, zo las van de week ook in het Eindhovens Dagblad. Er is een boek geschreven over mislukte opstarttechnologie, waarin het ook qua bedragen duizelt.
Steken wij in Eindhoven onze miljoenen in start-ups, wateropvangsystemen, nieuwe vloerbedekking in de stad en in een Centraal Station of komt het ook terecht bij onze opa’s, oma’s en (vaak vergeten) ooms en tantes? (tekst gaat door onder de foto)
Oproepje
Hoe is jouw ervaring met de Eindhovense zorg voor ouderen? Positief of niet? Hoe kan het anders? Je kunt het hieronder als reactie intikken. Je kunt je reactie onder je eigen naam kwijt maar dat hoeft niet. Je e-mailadres publiceren we niet en Digitale Stad Eindhoven doet later niets met je persoonsgegevens. Nooit. Wel lezen we voor plaatsing je reactie. Extreme uitspraken, scheldpartijen of loze kreten plaatsen we niet.
Achtergrond van mijn vraag
We willen bij Digitale Stad Eindhoven graag dicht blijven bij wat onze stad is en dus ook dicht bij de Eindhovense inwoners. Het Brainportge(we)ld is fantastisch, maar maakt dat sommige thema’s in onze stad onderbelicht blijven. Onze lokale ouderenzorg zou zo’n thema kunnen zijn. Graag je ervaring!
Voor zover mijn ervaring reikt was die goed bij mijn eigen vader en schoonvader maar dat was nog in de tijd dat bejaardenhuizen niet gesloten werden!
Nu maak ik mee dat een rolstoel gebonden man en zijn vrouw die net aan het carpale-tunnelsyndroom geopereerd was van respectievelijk 92 en 85 jaar niet wisten hoe ze voor de man bij de pedicure moesten komen en in arren moede een beroep deden op een 77 jarige vriendin die daar met veel moeite, omdat de man nogal zwaar was, gevolg aan kon geven.
Behalve de vervoersproblemen zouden deze mensen veel beter op hun plaats zijn in een bejaardenhuis.