Helaas, dát weten we niet…

Gisteren reisde ik met de trein vanuit Sittard naar Eindhoven. Ik raakte in gesprek met een twintiger die een stripboek met behoorlijk wat tekst las. Het was Japanse lectuur, zo bleek. Hij was op zeventienjarige leeftijd begonnen met het leren van de Japanse taal, gefascineerd door de manga’s die hij al op jonge leeftijd had ontdekt.

Twee jaar later vertrok hij voor een jaar naar Tokio, een metropool met 30 miljoen inwoners die allemaal hetzelfde dialect spreken. We plakten die kennis over ons kikkerland en lachten vertederd om de tongvallenlappendeken die ons land kenmerkt.

Verschillen
Er zijn wel meer verschillen. Japan heeft een populatie van 126 miljoen inwoners. Daarvan zijn er 3992 als dakloos geregistreerd, het laagste aantal ter wereld. Helemaal kloppend zal dit cijfer beslist niet zijn omdat het afkomstig is van het Japanse ministerie van Gezondheid, Werk en Welzijn. In de praktijk zal het wel wat hoger liggen.

Aan het einde van het gesprek reden we Eindhoven ‘Centraal’ in, één van de drie stations van mijn metropooldorp. De vijfentwintigjarige krullebol en ik bedankten elkaar voor het leuke gesprek, waarna ik de coupé verliet en hij verder treinde naar Amsterdam.

Brainportbite
‘3992 daklozen op 126 miljoen inwoners’, mijmerde ik nog terwijl ik naar een kiosk liep voor een croissantje. Pas in derde instantie gniffelde ik over het feit dat de Japanse overheid zo’n exact getal kon ophoesten. Als ik nooit bij NedCar had gewerkt in de tijd van Mitsubishi dan had me die exactheid verbaasd. Nu niet meer.

Terwijl ik me mijn croissant goed liet smaken, bezocht mijn rechterduim de website van Studio040. Daar stuitte ik op een stukje over daklozen in Eindje oftewel de Lichtstad. Ik schrok: ‘Het aantal daklozen in de opvang stijgt explosief, stad brengt ze onder in hotels‘, zo viel er te lezen. Dat verbaast me niet, ik werk in de binnenstad en heb regelmatig over een slapende dakloze moeten heenstappen omdat het bijvoorbeeld in een lift lekker warm slapen is. Maar het blijft een triest gegeven dat in ons BB (Bejubelde Brainport) dit fenomeen als een inclusief gegeven wordt beschouwd dat de Eindhovense binnenstad doet bruisen.

Kansenmagneet
Het is maar goed dat het verantwoordelijke college van burgemeester en wethouders ertoe is overgegaan daklozen onder te brengen in hotels. Het inhumane karakter van de schaduwkant van de Brainport ‘kansenmagneet’ moet onzichtbaar blijven. Helaas geldt datzelfde ook voor de financiële consequenties van de genoemde hotelovernachtingen, want zo stelt het Studio040-bericht: “Hoeveel daklozen op dit moment worden opgevangen in een hotel, is vooralsnog niet bekend.” Dat is een mooie formulering voor: ‘Die cijfers krijgt u niet, beste burger’. Ik besloot om naar huis te rijden.

Bijna thuis
In mijn helm dacht ik terug aan de kanttekening bij de Japanse daklozendata. Natuurlijk is de realiteit ook in Japan een andere. De Japanse overheid schaamt zich bovengemiddeld voor dergelijke misstanden. Het gegoochel met cijfers en hun bronnen blijft helaas niet beperkt tot het land van de manga. Ons eigen stadsbestuur met sociaal/christendemocratische inborst hansklokt er vrolijk op los als het om openheid van cijfers gaat. Meestal schermt het bestuur met geheimhouding vanwege concurrentiegevoelige gegevens, bijvoorbeeld bij alle Eindhovense bouwprojecten. Ik had nooit gedacht dat ook het aantal door de gemeente zélf geboekte overnachtingen gevoelige informatie zou zijn. Hoofdschuddend stuurde ik het centrum uit.

Naar Japan
Bij thuiskomst stapte ik van mijn scoot om een snel stijgende leercurve te ondergaan: in het linker achterportier van mijn thuis achtergelaten Toyota zat een verdiepte kras.

Het was een cadeautje van één van mijn Eindhovense nazaten. Bevend als een rietje trof ik de jonge bestuurder in de woonkamer en wilde ik mijn preek starten. Ik zag dat hij eerst iets kwijtwilde: “Pap, ik weet dat ik je gekoesterde koekblik heb beschadigd. Maar ik weet ook dat jij het nieuws een beetje volgt. Ik wil daarom graag de Eindhovense superwethouder Stijn ‘De Strijk’ Steenbakkers aanhalen: ‘Je moet het als een kans zien!’, je kunt nu namelijk een extra laklaag aanbrengen waardoor de auto jaren langer beschermd is tegen roestvorming.’

Soms wou ik dat hij in Japan zat… mijn zoon, bedoel ik.