Het klimaat gaat naar de vaantjes, maar de muziek speelt gewoon door
Op 10 augustus is het nieuwe IPCC rapport verschenen waarin staat dat we onherstelbare schade hebben toegebracht aan onze aarde, en dan met name aan het klimaat. En dat het onze eigen schuld is.
Je zou verwachten dat er een storm van verontwaardiging optreedt, gevolgd door een groots ingezette aktie om verdere schade te voorkomen.
Maar wat gebeurt er? Niks. Nada.
We laten het gewoon lopen en richten ons op de festiviteiten voor de medailles van de Olympische sporters op het strand in Scheveningen.
Hoe komt dat nou?
Ik denk dat het klimaatprobleem gewoon te groot is voor ons menselijk brein. Kleine problemen lossen we op, grotere problemen lossen we ook op als we niet anders kunnen en de grootste problemen, de échte problemen, laten we gewoon liggen omdat we onze armen er niet omheen kunnen krijgen.
Het feit dat China een dag na publicatie van het IPCC rapport aangeeft dat ze zich geen moer aantrekken van de conclusies helpt ook niet mee om te beslissen om je eigen druppel op onze gloeiende bol te leveren. Een mevrouw van Tatra Steel in IJmuiden die beweert dat ze gráág overstappen van steenkool op waterstof in de hoogovens om staal te maken mits de overheid even een waterstofpijpleidinkje aanlegt laat ook mijn moed in mijn schoenen zakken. Want waar komt die waterstof vandaan die je aan de andere kant in die pijpleiding moet stoppen? Dat vertelt ze er niet bij. Het ED heeft de oplossing: die vindt dat we meer moeten fietsen. Goh, dan toch wel met een elektrische fiets zeker. En meer tweedehands kleren dragen.
Dus we willen zelf niks doen wat écht helpt om het klimaatprobleem op te lossen. Dat geldt voor mij, voor U, voor de industrie en voor vrijwel alle overheden. Dan kan Frans Timmermans in Brussel wel roepen dat we het wel even gaan oplossen, maar hij staat helemaal alleen. Een roepende in de woestijn (sic). En hij hoeft het niet te betalen, dus makkelijk praten.
Niemand is van plan om voor de kosten en het ongemak op te draaien. We willen misschien wel kleine dingen doen om ons geweten een beetje te sussen maar de grote oplossingen laten we gewoon liggen.
Totdat het helemaal te laat is.
Ik heb letterlijk wakker gelegen van het rapport. En op mijn leeftijd is defaitisme een aantrekkelijke oplossing. Mijn tijd duurt het nog wel…
Het is nu onontkenbaar duidelijk dat iedereen zijn of haar gedrag moet veranderen. En alle organisaties die we hebben geschapen ook. Maar hoe dan?
De meeste mensen weten wel van de ernst van de situatie, maar we hebben afgeleerd om contact te maken en ons samen te organiseren. We kijken enkel nog machteloos en gefrustreerd naar de overheid.
Maar hoe veranderen we dat? En hoe doe ik zelf mijn eerste stap?
Ik heb net een artikel gekregen van re-story.be die mij weer hoop geeft.
Deze man verwoordt briljant hoe de vork in de steel zit en wat we samen kunnen.
Dat wil ik hier even delen:
https://www.re-story.be/nl/stories/eric-boydens-droomgaard
Beste wim, Jaap en Gerrit,
Ramsey Nasr doet zijn best in zijn boek “De fundamenten” om de moed er in te houden. Wie weet?
https://www.onsmagazine.nl/2021/07/26/boek-de-fundamenten/
Peer
Tja, Wim, de mensheid sterft uit. Dat is de conclusie die we kunnen trekken uit wetenschappelijke rapporten en menselijk gedrag tot nog toe. Wanneer is de mensheid uitgestorven? Ik kan dat niet voorspellen, maar als ik de ideeën van een aantal vooraanstaande wetenschappers naast elkaar leg, zou als uitgangspunt de periode 2150 tot 2200 bruikbaar zijn.
Niet alleen het klimaat, maar ook andere gebeurtenissen zoals het uitsterven insecten, een mogelijke nucleaire oorlog en de drastische verminderende vruchtbaarheid van de mens bevorderen het uitsterven. Dat leidt tot een kettingreactie van enorme rampen.
Volgens een extrapolatie van Erin Brockovich is het rond 2150 gedaan met de vruchtbaarheid van de mens.
In de loop van ons leven raken we eraan gewend dat mensen maximaal ongeveer 115 jaar in leven blijven. Nieuw is de gedachte dat de hele mensheid waarschijnlijk maximaal 120 tot 170 jaar heeft. Daar moeten we nog even aan wennen.
Voor ons en onze tijdgenoten is het wel aardig dat men een goede kans heeft een groot deel van de 115 jaar vol te maken, maar voor degenen die in de komende 120 tot 170 jaar geboren worden, zijn de vooruitzichten niet zo leuk.
De meeste mensen zijn goed in uitstelgedrag. Nederland heeft zelfs een uitgestelde regering die beroemd is vanwege het uitstelgedrag. Hopelijk levert die vaardigheid wat op voor het uitstel van het uitsterven van de mensheid. Maar dan bijvoorbeeld uitstel van een vliegreis of het aanschaffen van een elektrische fiets of pendelen naar een kantoor.
Daarnaast kan men de uitsterfperiode misschien optimaliseren. Bijvoorbeeld geen kinderen meer. Bijvoorbeeld alleen eten wat nodig is. Bijvoorbeeld geen cruiseschepen meer. Bijvoorbeeld de meeste musea sluiten, omdat men de overgebleven tijd beter kan besteden aan het heden.
Gebruikelijk is dat de mensheid over dit soort denkbeelden ruzie maakt en meer niet doet. Of allerlei onzin en uitvluchten fantaseert. Soms vraag ik me daarom af of de mensheid echt wel zo waardevol is of beter geheel kan verdwijnen, uiteraard na mij en mijn familie.
De filosoof Bertrand Russell raadde aan om te doen wat men kan om iets te verbeteren en voor het overige te berusten. In de afgelopen 14 maanden heb ik me bezig gehouden met een verbetering van het menselijk wandelpatroon. In een ondergaande wereld blijft lopen tot het laatst belangrijk, misschien levert dat voor mij en anderen tijdelijk iets op.
Ook de beelden die we op TV zien van bosbranden, overstromingen en hittegoven zijn niet erg genoeg om ons te laten beseffen dat de situatie zeer ernstig is.