Ik ben er

Het is een zonnige zaterdagmiddag in september. Mijn telefoon trilt en fluit: ‘I’m hereee’ zegt het scherm en bevestigt de goede aankomst van mijn kleine meisje dat allang niet klein meer is. Ik realiseerde me het al eerder, maar nooit zo merkbaar als nu: een leger huis, geen commentaar vanwege de her en der verspreide motoronderdelen en geen voordeur die zomaar even openzwaait om daarna een luid en duidelijk ‘Halloho?!’ te horen. Een stukje van mij is naar Malta, drie maanden welteverstaan.

Niet goed voor het milieu
Ik heb nog geprobeerd haar een beetje te masseren in een andere richting, zo van: ‘Luik is ook best leuk en Rotterdam is ook best internationaal…’, maar het was een kansloze missie. Zelfs toen ik haar de belasting van het milieu onder de neus wreef had het geen enkel effect: haar honger naar een betere beheersing van het Engels en haar liefde voor een aangename temperatuur maakte dat het Malta werd. En daar boft Malta mee, althans zolang het eiland een beetje doet wat mijn dochter ervan verwacht. Andersom zal zij zelf ook moeten uitzoeken hoe alles werkt, want het is nou niet wat je zegt ‘Gestel in het groot’.

‘Swing’ Bron: Eindhoven in Beeld

Komt goed
Ach, ze gaat het er prima doen, zo houd ik mij voor. Maar van binnen voel ik hoezeer ik in de pappa-val ben getrapt. Zo’n soort van klem waar een beer per ongeluk op stapt en die dichtslaat. Kijk, dat je met je liefje een kindje krijgen mag, dat is een klein wondertje; maar dat zo’n zoon of dochter zich voorgoed in je hart nestelt, daarvan realiseer je je de consequenties niet altijd even goed. Nou, ik vandaag dus wel!

En toen waren er nog maar twee
Ik heb me heilig voorgenomen om aan de afwezigheid van dochterlief te wennen en vooral ook om te genieten van de twee slungelige gasten die ik de aankomende drie maanden beter kan verstaan omdat er geen reservemoeder tussendoor blaat. Ze heeft twee jongere broers, zo moet u weten. Als u dat van dat blaten niet goed snapt, dan heeft u waarschijnlijk niet de rijkdom van een oudste tienerdochter in huis.

De afstand waarop zij zich vanaf vandaag bevindt maakt dat het ook thuis anders zal zijn, al weet ik natuurlijk nog niet echt in welk opzicht. Het wordt een mannenhuishouden vanaf vandaag, misschien wel een soort studentenhuis. Ik voorspel veel afwas, pizza’s en misschien wat minder vaak schone was. Maar ach, het blijft in de toekomst kijken.

Stil
De meeste moeite zal ik hebben met de stilte, of liever: het gebrek eraan. Want hoe vaak ik de afgelopen kleine achttien jaar ook dacht ‘Waar is de perfax en een rol behang?’, dat kleine Eindhovense meiske brengt leven in de brouwerij. Bovendien moet u weten dat als een kind een tijdje uitvliegt, dat dan ook haar vrienden en vriendinnen niet meer om de haverklap aan de deur staan. Nog even en ik kan mijn wekelijkse boodschappen halveren!

Achter het behang!

Trots
Ik mag niet zeuren, ik wist dat deze dag zou komen en tegelijk met mijn klein hartenzeer ben ik natuurlijk ook echt wel ontzettend trots. Dat kleine baby’tje dat ooit van mij de fles aanvaardde en me lang geleden voor het eerst écht aankeek met die onafhankelijk zwalkende oogjes, datzelfde meisje staat steeds steviger op eigen benen en spreidt voorzichtig haar vleugels steeds wijder. Heel stiekem ben ik daar een beetje jaloers op, want ze gaat vroeger op pad dan haar vader destijds. Maar tegelijk maakt het me best een beetje trots en ik heb dan ook besloten niet bij de pakken neer te gaan zitten.

Zwemles
Ik ga opnieuw starten met zwemlessen. Niet dat ik mijn A en B-diploma nog niet heb, want die kreeg ik hoogstpersoonlijk aangeboden in het oude Dommelbad. Nee, ik heb inmiddels achterhaald dat ik milieuvriendelijker op Malta kan geraken, maar dan moet ik de laatste 135 kilometer zwemmen van Pozzalo in de zuidpunt van Italië naar het Maltese Valletta. Maarten van der Weijden heeft bewezen dat het kan; nu ik nog.

Klaarblijkelijk ook in de val getrapt…