Ik weet niet wat ik mag vinden
Wat vind ik ervan als er binnenkort een beroep wordt gedaan op de ouderen om voorrang te geven aan jongeren als het gaat om medische zorg. Ik twijfel of ik wel het sociaal acceptabele antwoord wil geven. Voor de volledigheid: ik ben een oudere met een vol medisch dossier. Bij een triage ben ik natuurlijk hevig de pineut met mijn medisch verleden, dat snap ik wel, maar toch voelt het nog niet goed. Wat doe ik als ik zelf mag kiezen?
Ik zie foto’s van een oude italiaanse pastoor op een bromfiets die werd getroffen door het Coronavirus en vrijwillig zijn plaats op de ICU heeft afgegeven. Daardoor kon hij een jongere een betere toekomst bieden dan hijzelf dacht te hebben. Hij is vorige week begraven. Ik maak een diepe buiging voor deze meneer gevolgd door een minuut stilte met tranen in mijn ogen.
Don Guiseppe Berardelli staat zijn plaats af
Maar als ik de gouverneur van Kansas zie beweren dat hij best wil sterven om de economie van de Verenigde Staten te redden, zodat zijn kinderen en kleinkinderen kunnen leven in het Amerika van vorig jaar dan trekt er een rode waas voor mijn ogen en voel ik mij alleen maar opstandig worden.
Ik kan slecht omgaan met deze tegenstrijdige gevoelens. Ik kan niet verzonnen krijgen wanneer ik een stap opzij zou doen en wanneer ik mijn poot stijf zou houden.
Hoe denken jullie over deze vragen over leven-en-dood of ben ik de enige met deze sombere gedachten?
Om de discussie wat scherper te maken het volgende.
Al voor de capaciteitscrisis was het dubieus of alle burgers gelijke rechten hebben in gezondheidsland. Afgezet tegen de verwaarlozing van plichten door velen. Luister eens naar artsen die er zeker van zijn dat veel patienten de voorgeschreven medicijnen niet innemen. Of naar de fysiotherapeuten die er aantoonbaar zeker van zijn dat clienten de overeengekomen oefeningen nalaten.
Als reactie hierop gaan sommigen twijfelen aan het blijven participeren in solidaire verzekeringen. En wordt de neiging “Na U” geringer.
Wordt vervolgd?
Peer, wat wordt het dan? De grootste patser wel zorg en de rest zoekt het maar uit?
Volgens mij willen we dat niet in Nedérland.
Of je wel of niet corona patiënt bent wordt niet veroorzaakt door oefeningen en pillen, maar door toeval.
Kortom, ik begrijp je redenering niet helemaal. Kun je die in een wat langer artikel misschien duidelijk maken?
Beste Peer,
Net als Wim zou ik graag een langer artikel van je willen zien over jouw stellingname.
Maar even voortbordurend op jouw reactie, we stellen even hypothetisch jij hebt twee zonen voor mijn part een tweeling om het nog scherper te stellen. Ze zijn helaas niet even slim de een begrijpt alles prima en de andere niet en is daarnaast ook nog eens wat nonchalant, eigenwijs en moeilijk te overtuigen.
Ze zijn alle twee ziek de een doet braaf alles wat de medici hem voorschrijven de ander doet dat veel en veel minder en “vergeet” nog wel eens iets.
Laat jij een van de twee vallen?
Vertaal dit na alle Nederlanders
Bam !! dat kwam vanmorgen wel even binnen, dat bovenstaande stuk van Wim.
De vraag of we als de nood aan de man komt onze plaats op de I.C. af willen staan aan een jongere en van verdere medische behandeling als oudere af moeten zien.
Hoe is het zover gekomen dat we dit soort vragen aan mensen moeten stellen?
Mijn inziens komt het door de jarenlange bezuinigingen die ons door de strot zijn geduwd als zijnde noodzakelijk.
Het gevolg is dat er nu een tekort is aan bedden, apparatuur, bekwaam personeel etc.etc.
Klaarblijkelijk barsten we nu van het geld in plaats van de juiste investeringen gedaan te hebben.
Het is heel wrang dat precies daar waar we bezuinigd hebben er nu tekorten zijn.
Personeel in vitale beroepen zijn dezelfde mensen die hebben moeten vechten om een redelijk salaris te mogen verdienen.
Er is geen vooruitziende blik geweest op wat er allemaal in de toekomst kon gebeuren. Geld was het wat telt. Daar hebben we nu genoeg van maar helaas hebben we geen spullen en mensen meer..
Sterkte bij de keuze.
Gerrit
Dat is een moeilijke. Ik ben niet bang voor de dood en denk er veel vaker over na dan vroeger, dat was al zo voor dat het coronavirus ons overviel. Daarbij is er qua levensverwachting niet zo heel veel meer over.
Ik kan me dus voorstellen mocht ik in de zelfde situatie terecht komen als pastoor Baradelli en me weliswaar doodziek nog bewust ben van alles, ik in mijn overweging de overblijvende kwaliteit van leven na genezing zou mee nemen en dan voor het zelfde zou kunnen kiezen. Je leest wel meer over ouderen die het wel genoeg vinden en er geen probleem mee hebben als hun leven afgelopen is. Ze kiezen dan om zich niet verder te laten behandelen op de IC. Het Maxima Medisch Centrum reserveerde daarvoor al een aparte ruimte waarin de zieke en de familie afscheid kunnen nemen.
Maar als je nog vitaal bent en midden in het leven staat met een goed kans op overleven dan wordt zo’n keuze lastig zo niet onmogelijk. Misschien zijn geestelijken daar beter op voorbereid?