Klein eerbetoon aan het grote gezwoeg

Daar zitten ze dan, drie hoog, aan het randje van de Vestdijk. Compleet gefocust, gebogen zwoegend achter een tafeltje. Even geen mobieltje, even niet bijkletsen, even het verstand voor honderd procent alert, want deze briefopdracht telt mee.

Zakelijke correspondentie, ouderwetser kan het haast niet. Wie stuurt er nog een brief? En misschien nog wel belangrijker: wie schrijft een brief of e-mail nog zélf? Natuurlijk stellen deze eerstejaars deze vraag, maar het antwoord zal nog even op zich laten wachten.

Die juf of meneer voor de klas, die heeft het alleen maar over het belang van later. Dat is niks en al helemaal niet belangrijk. Eigenlijk zitten deze jonge mbo-ers hier ‘voor saus’; en zo voelt het ook. Toch komt later vroeger dan velen denken. Na de zomervakantie begint de eerste stage bij een klein bedrijfje, een multinational of een gemeente. Dan is later ineens vandaag.

Intussen loop ik surveillerend tussen de verkrampte en zuchtende studenten door. En waar menigeen oordeelt dat ‘het taalniveau van de jongeren achteruit holt’ is dat niet wat door mijn hoofd spookt. Heel stiekem ben ik trots op deze jonge mensen die zich blijkbaar kunnen focussen op een stevige taak. En zelfs als die niet met een dikke voldoende door mij kan worden beoordeeld, dan nóg vind ik dat knap.

De werkende mens van morgen wordt bestookt met afleidingen. Elke dag, elk uur en bij sommige studenten zelfs elke minuut, pingt, trilt of zoemt er een apparaat in de broekzak of om de pols. Onze jonge soortgenoten weten zich desondanks een uur los te maken van de kleine technische troep van de ‘big tech’. Dat is eigenlijk knapper dan een voldoende scoren voor een ouderwetse schrijftoets.