Klimaatschade

Vandaag las ik een berichtje op het wereldwijde web. Een bericht uit Helmond, de tweede stad in de zogenaamde Brainportregio. Eén van de vaste leden van de Eindhovense stadsredactie, Hans Vermeeren, gaat groen: hij wisselt van standplaats zodat hij fietsend naar zijn werk kan. Waar eerst Eindhoven het podium vormde, gaat hij nu voor het Eindhovens Dagblad schrijven over Gemert-Bakel en een bietje over de Peel.

Ik heb Vermeeren nooit ontmoet en toch heeft hij een bijzonder plekje verworven tussen mijn oren. Hij combineert een scherpe waarneming met, waar nodig, een bijpassende pen en dat is in het Eindhoven van nu lang niet eenvoudig. In veel lokale media worden gemeentelijke persberichten als zoete koek getikt, gepikt of geslikt. Ook bij het Eindhovens Dagblad is het soms onbegrijpelijk waarom een journalist niet doorvraagt.

Bij artikelen van Vermeeren bekroop me dat gevoel nooit. Ik wens ‘De Krant’ sterkte toe met het opnieuw invulling geven aan de controlerende rol die de vrije pers zou moeten vervullen. Dat is namelijk wat Vermeeren deed, een beetje naar het voorbeeld van Bob Woodward en Carl Bernstein die ook doorvroegen en doorgroeven ondanks de tegenwerking van Richard Nixon en zijn hofhouding. Het journalistenduo wist het Watergate-schandaal te ontrafelen en erover te berichten met de val van de president tot gevolg. Ze werden daarin overigens onvoorwaardelijk gesteund door Ben Bradlee, de eindverantwoordelijke bij de Washington Post. Voor hem was de waarheid belangrijker dan al het andere. Ook toen adverteerders zich terugtrokken.

Een welgemeend ‘Dankjewel Hans!’ enne… fiets voorzichtig!