Kruistocht in een ijshockeybroek

Afgelopen vrijdag trok een groep ijshockeyers met Eindhovense wortels naar Schiphol. Niet voor een extinction rebellionactie maar voor een bijzondere reis naar Toronto, Canada.

Kolfje naar onze hand
Een ijshockeybezoek aan het land waaraan de sport haar populariteit te danken heeft is natuurlijk een droom. Maar wat betreft het ontstaan van de sport zitten we in ons eigen kikkerland helemaal zo gek nog niet. We vermoeden dat het ijshockey in het laat middeleeuwse Nederland het levenslicht zag en wel in de sport ‘kolf’ en meer precies ‘ijscolf’. Wie wil begrijpen hoe dat zo komt moet eens kijken naar de schilderijen van Hendrick Avercamp (1585 – 1634). We zien daar slaghouten en schaatsenrijders die zich met elkaar lijken te willen meten.

Terug naar onze tijd
De Eindhovense delegatie bestaat uit veel oud-Kemphanen die tegenwoordig de kern vormen van de LCT (Light City Tornados). Dat team is voortgevloeid uit het Eindhovense politieteam ‘Mathilde Giants’ waarvan wijlen Theo Habraken trainer, coach en aanvoerder was. De korpsleiding vond de té directe link met het bureau aan de Mathildelaan een iets minder goed idee en rond 1990 werd het team dan ook omgedoopt tot LCT.

Andy van Alphen, Hans van Nunen, Patrick van Eijk, Xander Vlemminx, Erik Habraken, Marcel van Besouw, Jesse Willemse, Willem-Jan van den Broek, Ralph Schulz, Rob Habraken, Thom Dagoli, Gerard Vlemminx, Victor García, Nico van Galen Last, Wilfred Clermonts, Joey van Alphen, Roel Bannenberg. Niet op de foto: Maarten Rentmeester

Niet de eerste keer
Ook in die vroege jaren zijn de toenmalige LCT-spelers naar Canada geweest om daar een paar leuke wedstrijden te spelen. Eén van de hoogtepunten was destijds een bezoek aan een ijshockeymuseum en aan een NHL-wedstrijd. Dat is de sterkste competitie ter wereld waarin Amerikaanse en Canadese teams het tegen elkaar opnemen. Net als bij honkbal is ijshockey in Noord-Amerika een familie-uitje met alles erop en eraan.

Lekker belangrijk…
Het sportieve belang van de trip naar Canada van deze groep recreanten / veteranen is natuurlijk nihil. Dat weten ze zelf maar al te goed, maar wie niet beter weet ontgaat iets cruciaals. Wat je van de foto een beetje kunt aflezen, is dat veel spelers elkaar inmiddels al meer dan 45 jaar kennen. Ze zijn ooit als 4, 5 of 6-jarige op het Eindhovense ijs begonnen met zwikkende enkeltjes en hebben uiteindelijk samen wedstrijden verloren en gewonnen. Samen hebben ze kampioenschappen gevierd of jankend in de kleedkamer een verloren finale betreurd. Ze hebben elkaar gesteund na het overlijden van een vader of moeder waarbij één blik volstond.

Kemphanen van nu
Net als de Kemphanen van toen, is het huidige vaandelteam bezig met maar één ding: de weg naar de finale van de play-offs. Natuurlijk is dat wat jonge ijshockeyers doen als ze op de toppen van hun kunnen spelen. Maar heel stiekem hoop ik nu al dat ook zij later ontdekken hoe sterk hun onderlinge band is die de puck tussen hen heeft gesmeed.

Voor mij persoonlijk zat de trip naar Canada er niet in, maar alleen al de whatsappberichten met grappige, mooie en bovenal onzinnige ‘nieuwtjes’ maakt dat ik erbij kan zijn. En daar geniet ik stiekem enorm van!