Mijn twijfels bij mijn liefde voor Daf Trucks

Dit wordt geen gemakkelijk stukje. Maar mijn twijfels wil ik wel delen en toetsen op DSE. Ik mocht begin 1983 na Chr. bij de Daf komen werken. Economisch ging het slecht, ook bij Daf Trucks. Net binnen was mijn eerste klus om samen met Mieke Vlaar werktijdverkorting in NL en B aan te vragen. De bewijslast was bijna even zwaar als het wantrouwen van de beoordelende overheid. Maar met bloed, zweet en tranen lukte het en Daf overleefde mede daardoor. Met dank aan de overheid. Aan ons dus, wij de vrienden van de schatkist.

Tien jaar later was het anders. Daf was in 1986 door de overname van Leyland (apart spannend verhaal) marktleider in GB geworden. Maar snel daarop stortte de GB truckmarkt in. Daf raakte mede daardoor en door de opstelling van ABNAMRO (apart spannend verhaal) niet uit de financiële problemen. Vroeg surceance van betaling aan. Noch de banken, noch de regeringen in NL, B en GB staken 1 vinger uit (de beheerders van de schatkisten). Dus faillissement in 1993. De rechten op Daf kwamen in handen van de overheden. Negenduizend mensen op straat zonder 1 cent vergoeding maar wel met een opschorting van hun pensioenrechten met 5 jaar (apart triest verhaal).

Cor Baan kreeg met 3500 resterende Daffers het doorgestarte bedrijf op de verharde weg (apart spannend verhaal). Toen Daf uiterst winstgevend was verkocht de overheid (de beheerders van de schatkist) in 1996 de rechten op Daf voor een prikkie van €933 mln. (3x de jaarwinst) aan Paccar, lees de familie Pigott. Paccar heeft Daf voortreffelijk aangestuurd (apart verrassend verhaal) en daarvoor in 22 jaar als netto-winst € 7.000.000.000 ontvangen. Want Daf draait al jaren €1.000.000 netto winst per dag en 1 op de 6 zware trucks op de Europese wegen is inmidels een Daf. Hulde.

Maar nu komt mijn twijfel bij mijn liefde voor Daf Trucks. Het is 2020, corona brak uit, ook in Europa. Direct bij de afkondiging van 90 % vergoeding van de loonkosten door de overheid legde Daf de productie stil. Als argumenten werden genoemd de gezondheid van de productiemedewerkers die te dicht op elkaar moesten werken en het wegvallen van de aanvoer van sommige onderdelen. Mijn vraag is of het moreel gerechtvaardigd is om zo rigoreus bij het begin van de coronacrisis de productie stil te leggen, werktijdverkorting aan te vragen en wellicht in aanmerking te willen komen voor 90% vergoeding van loonkosten door de overheid? Door ons dus of door onze kleinkinderen, de vrienden van de schatkist? Terwijl er toch sprake is van enige financiële reserve, zou je mogen veronderstellen, zie boven.

Er zijn diverse invalshoeken: de gezondheid van medewerkers staat voorop. Maar ook: de truckmarkt liep al enige tijd terug, er was voorraad gereed product en diverse bedrijven kampten met dezelfde productie- problemen maar slaagden/slagen er wel in deze op te lossen. Kijk in uw omgeving. Vandaar mijn twijfels. Maar ik hoop dat ik mis zit en dat mijn liefde voor de Daf overeind kan blijven.

Peer

P.S. Een zelfde twijfel heb ik bij mijn liefde voor PSV. De baas zegt over het gebruikmaken van oveheidssteun: “We zijn financieel gezond, maar het kan nu eenmaal.”