Nederland is een humaan, liefdadig land.

Dikwijls hebben wij reden om te klagen: over pesten, bumperkleven, belediging en discriminatie, huiselijk en ander geweld, en in het algemeen veel hufterig gedrag. Maar er is ook iets anders: vandaag kreeg ik via de post niet minder dan vier bedelbrieven van organisaties die zich inzetten voor mensen die het moeilijk hebben. Eentje van Simavi, eentje van Light for the world, eentje van de Hospitaalbroeders en eentje van Kinderkankergenezing. Zo komen er vaak nog meer: van SOS kinderdorpen, van het Longfonds, van Eye Care, van Werelddorpen voor kinderen, van Amnesty International, van Solidaridad, van Amazonekinderen, van de Leprastichting enzovoort.
Bijna al deze organisaties hebben een CBF-keurmerk, waardoor je er zeker van kunt zijn, dat het geen criminele clubs zijn die het geld in eigen zak steken. En voor zover ik kan zien worden de meesten gerund door vrijwilligers, mensen dus die er hun vrije tijd aan besteden. De bemoedigende conclusie die je hieruit kunt trekken is deze: wij leven in een humaan, liefdadig land.