“Niets is wat het lijkt!” Schapen in de kudde.

Kent u dat? Dat de tijd voorbij vliegt en je vraagt jezelf af: “Wat heb ik ook alweer gedaan?” Je dit vervolgens probeert te reproduceren, en dat je dan maar tot een half verhaal komt… Dat is dan niet zo best. En toch gebeurt dit. Waarom weet ik niet.

Afijn, we leven in een bijzondere tijd. Het is wel fijn dat de harde schijf niet alles meer opslaat of niet meer weet terug te vinden. “Ik heb er geen herinnering aan”, kan ik nu fijn zeggen. Dat voelt als een vorm van thuiskomen. Of ik nu onderdeel ben geworden van een kudde die dag in dag uit graast. In een bijna oneindig landschap.

“Niets is wat het lijkt”, zei ik tegen haar, terwijl we verder liepen. “Wat wil je nu bereiken”, vroeg ze me, samen, al slenterend over het zanderige pad. Het was een mooie dag.

Ik keek haar aan en zag aan de horizon al ons eindpunt naderen. “Dat het gesprek echt op gang komt! Dat je echt mag nadenken, een toekomst mag schetsen! Zaken mag uit tekenen! Perspectief moet kunnen bieden! En niet, dat alles al is geregeld. Dat je een ritueel dansje mag doen. En dat het dan is: Bedankt voor je diensten…”

“Is dat het allemaal?” Ze keek mij aan, vertwijfeld. Ik staarde weer naar het warme landschap, en dacht terug naar mijn tijd, op het water. Bij de grote stad, met haar ruimte.

“Nee, dat is het niet allemaal”, mompelde ik hardop.

“Wat er zou moeten gebeuren, is dat de schaal waarop iets wordt gedaan, zou moeten kloppen. Dat de zachtheid terugkomt.

Dat zachtheid meer leidend wordt. En als hardheid dan noodzakelijk is, dat dit past in de omgeving. In het landschap. Vorm en inhoud moeten kloppend zijn.”

“Aha, je bedoelt dat als ik een huis bouw, dit moet opgaan in de omgeving. Dat het huis daarbij voor diezelfde omgeving tot haar recht komt. Als onderdeel van het geheel.”

“Ja”, zei ik. “Als je door het raam van je huis naar buiten kijkt, moet je eigenlijk je woonkamer zien liggen…”

“Oké, ga dan maar gewoon helemaal los op Digitale Stad Eindhoven, maar bedenk je wel wat ik hierover heb gezegd?” Ik keek haar aan: “Wat bedoel je?”

“Eindhoven is geen stad. Eindhoven is een samenklontering van aan elkaar geplakte dorpen. De stad Eindhoven bestaat nog steeds niet. Elke planoloog ziet dit. Alleen is het niet sexy om het daarover te hebben. Dus hebben wij het over Brainport, bouwen, en allerlei opgeklopte taal-bullshit hier om heen. Want geld is leidend hierbij. De rest niet. Kwaliteit is ondergeschikt. Denk dus goed na, wat en waar je over schrijft. Geld corrumpeert namelijk.”

Ik stopte, keek naar het landschap, zag schapen los van de kudde in het landschap staan. “Kijk, daar ga ik over schrijven. De vrije schapen buiten de kudde en het landschap. De kudde kan mij gestolen worden!”

Ze pakte mijn hand, kneep erin, keek mij verliefd en hoofdschuddend aan. We liepen verder. “Zorg dat de wolf je niet pakt, dan vind ik alles goed lieve Journalist!”