Nóg een nachtje en dan wéér kerst!

Een dag of twee geleden schreef ik over het resultaat van pak ‘m beet 24 uur reislust. De trein bracht ons in het eerste etmaal van de Eindhovense hightech naar de klassieke romantiek van Salzburg en Salzkammergut. De tweede dag begon na een heerlijke overnachting in een dito bed op de eerste etage van een karakteristiek Oostenrijks woninkje.

Dag twee stond voor de deur, evenals de schoenen…

We hadden inmiddels ontdekt dat er één plek in huis was waar we ons echt senang voelden en dat bleek de keuken te zijn. Gemütlich warm en zoals moderne Nederlanders tegenwoordig zeggen: ‘Heel kjoet ingericht!’ Wat ons persoonlijk het meest aansprak was vooral wat er buiten te zien was op de geur van afgebakken semmelbroodjes.

Gar nicht schlecht, oder?

Dit is nie Disney
Met frisgeborstelde bijtspijkertjes en een goed gemoed krabden we de Ibiza-ruitjes schoon, zodat we konden beginnen met onze volgende tour. De eerste etappe bracht ons naar een plaatsje waarvan we hoopten dat er weinig vreemd volk te vinden zou zijn. Dat bleek een misverstand, want het ‘The Sound of Music’-effect in Sankt Gilgen maakt in Hallstatt plaats voor Frozen-fans.

Zo uit een Disneyfilm gekropen: Hallstatt

Hallstatt wordt blijkbaar het hele jaar door overspoeld door wereldburgers tot zo’n 40 jaar oud (en twee vijftigers, okay). Het bleek van de Amerikaanse tekenstudio namelijk een gouden greep te zijn, om een romantisch dorpje over te trekken van een foto. De lokale middenstand vaart er wel bij, want mijn hemel wat wordt er een hoop meuk verkocht! Als er het woord Hallstatt op past, staat het te koop in de winkeltjes: borrelglaasjes, hoedjes, alpacawollensokken (jawel, ook hier) en zelfs op een minuscuul stukje damestextiel met verleidelijke bedoelingen. Alsof een derrière aan waarde wint wanneer er ‘Hallstatt‘ tussen de heuvelen te lezen valt…

Weg daar
Het zal niemand verbazen dat we na ons eerste kopje warme chocolade van deze dag de benen namen: van het centrum terug naar de parkeergarage aan de rand van het dorp. Hallstatt is schattig, maar ook zonder ons té toeristisch. En zo vervolgden we onze route tussen de steeds hoger lijkende bergen door om te belanden bij een forellenkwekerij in een dalletje waar op het eerste gezicht niemand leek te wonen. Totdat de nevel wat verder optrok…

De forellen hielden waarschijnlijk een winterslaap…

Een mooi fenomeen, de zon die voor een deel wel vat kreeg op het landschap, maar de rest ongemoeid liet. Zoals je ziet lag er op dit stukje Oostenrijkse grond nog sneeuw van twee weken eerder. Lang leve de schaduw! De kou noopte ons verder te kachelen, want na de Wolfgangsee en de Hallstattersee wachtte ons:

…Vorderer Gosausee

Dit meer is in de zomer al adembenemend, maar tijdens de adventperiode blijkt het betoverender te zijn dan we hadden durven dromen. Het is een diep stuwmeer waar de wind niet bijkomen kan. Het resultaat is een spiegel waarvan ASML alleen maar kan watertanden. We hadden hier graag een bakske koffie gedronken maar helaas had de waard van het établissement achter ons besloten zelf een paar weken vakantie elders te vieren. Onbegrijpelijk!

Heino & co
Omdat we na een uurtje toch last kregen van koude voetjes, besloten we via een bekende sluip-door-kruipdoorroute weer richting Wolfgangsee te slingeren. De Postalm, een tolroute helaas, is een verplichte traktatie voor wie in dit gedeelte van Oostenrijk verblijft. Op weg naar het tolpoortje kwamen we al serpentinerend in de stemming omdat mijn lief ‘per ongeluk’ schlagermuziek van Duitse aard op de radio had gevonden. Het uitzicht werd er niet minder om.

Onze lieveheer maakt nog steeds de mooiste skylines…

Stroebl
En zo kwamen we uiteindelijk weer terug aan de Wolfgangsee, alwaar Strobl en eigenlijk alles om het meer in de mist bleek te liggen. De zon lag inmiddels ook al bijna te dromen, dus het was niet alleen ‘foggy’, maar ook nog donker. Dat was erg jammer, want uitgerekend deze namiddag hoopten we een mooie foto van Sankt Wolfgang te kunnen maken vanaf het veer. Ik zal het maar meteen verklappen: dat lukte niet.

De beroemde nachtmist van ‘Tis nog Sund Wolfgang’…

Nog net herkenbaar is de grote lantaarn (rechts) die ook in het eerste deel van mijn reisverslag terug te vinden is. Heel jammer, maar ach, daarmee hebben we meteen een goed argument te pakken om nog eens terug te gaan in deze tijd van het jaar. Sankt Wolfgang deed na aankomst dienst als kerstcadeau-inkoopplaats waarover ik niet uit kan weiden. Dat laatste ligt niet aan u, beste Eindhovenaar, maar aan een stel té nieuwsgierige blagen die in Helmond nog het een en ander tegoed hebben van een man met baard.

Heen-en-weer
Zoals Drs. P zo mooi bezong bleek ook dit keer het veer heen en weer te varen. We haalden de laatste terugtocht met gemak. Als beloning gunde ik mij een Stieglbiertje ‘ohne Alkohol’. Eenmaal terug bij de steiger kreeg mijn lief van Strobl een mooi tafereeltje cadeau, eveneens alcoholvrij maar met een Heinekenster… of was het dan toch?!

Stroblehem bei Nacht

Inmiddels was het niet alleen donker, maar had de aanstormende winter ook nog eens vat gekregen op het kwik. De gevoelstemperatuur was minus een graad of tien en, net als gisteren, zochten we een warme plek op. Geen stal maar een Italiaans restaurantje bracht uitkomst en zorgde voor terugkerende souplesse in onze vingers. Na een heerlijk hapje eten eindigde de dag zoals deze ook begon: opnieuw bleek het gevroren te hebben op Ibiza; onze Seat welteverstaan. Krabben, karren en snurken was het devies… op naar de derde en laatste dag van twee 040-ers richting de kerst.

Wordt vervolgd…