Onderweg (1) van Peter Sonnemans

Een paar gedichtjes en een aforisme

Woorden zijn stom

Ze spreken niet

Ze staan je aan te staren

We lezen niet

De woorden

sprongen uit mijn handen

de zon

stond in mijn zolderraam

Ik grijnsde en

tussen mijn nog ongepoetste tanden

vlood zacht haar naam.

Op sterven na.

Met gesloten ogen – tastend – samen

langs de afgrondstraten

de stad verlaten

hopen dat het lente is

Dan – secondenlang –

– in de wind – zacht

zachter lopen we

Onze ogen – al zo lang gesloten –

open in elkander.

Met mij

is mijn wereld geboren

Mijn wereld van schijn

Mijn wereld

zoals ik haar zien zal

en horen.

De lucht is groen, het gras is blauw, ik blijf je trouw