Praatpaal

Daar sta ik dan en streel hem over zijn bol. Mijn geliefde praatpaal aan de A2. Wat heb ik veel te danken aan jouw diensten. Glimmend in de zon sta je daar nu droef voor je uit te staren. Ik kon je de eerste keer maar moeilijk vinden. Men had van jou verteld. Je zou er echt staan en super behulpzaam zijn. En ja, nadat ik de moed bijna had opgegeven vond ik je daar bleu in het gras. Stokstijf stond je wat voor je uit te staren. Stil. Zwijgzaam. Turend in de leegte. Of sloot je je wellicht af voor luidruchtig verkeer? Ik wist je gelukkig snel aan de praat te krijgen. Door op het juiste knopje te drukken. Je hield niet meer op met ratelen en kwam helemaal los. Ik was meteen verliefd op jou. Op je stem, die in mijn oren klonk als warme muziek. Onze eerste date was meteen van ongekende waarde. In een klein autootje, net zo geel als je gelaat haalde je me op.
Ik zal het nooit meer vergeten. Ja, echt. Mijn leven heb je gered. En nu? Nu ga jezelf dood. Hoe triest. Dag lieve praatpaal. Veelzeggend zeg ik gedag.

O ja, nog even dit. Eigenlijk heb ik je al eerder benaderd. Maar dat weet je waarschijnlijk niet meer. Of toch? Het was best ludiek. Samen met mijn vrienden zagen we je staan. Bleu als we waren. Stiekem kropen we over de aarden wal. Verstoppen voor ons kon je je niet meer. Het was een warme dag en we hadden honger. Grote honger en dorst. En daar zagen we je staan. Verstild en erg in jezelf gekeerd. We wisten niet goed raad met jou. Totdat we ook bij jou op het juiste knopje wisten te drukken. “Ja, hallo, waarmee kan ik u helpen?” Die woorden zal ik nooit meer vergeten. “Vier pizza’s en vier biertjes mevrouw!” Je kon er wel om lachen. Maar wat was onze verbazing groot toen je zei dat je hulp zou sturen. Vier pizza’s en vier biertjes. Waar gebeurd. Dankjewel lieve praatpaal, we zullen je nooit
vergeten.

Mien

Ook te lezen op Mien weblog
www.mienweblog.blogspot.nl/2017/06/praatpaal.html