Schuldenlast coronafonds EU 2020
De hoofdsom van de lening op de kapitaalmarkt bedraagt maximaal € 750 miljard. Dit bedrag dient in principe terugbetaald te worden in 38 jaar (uiterlijk tot en met 2058); indien dat gebeurt door lineaire terugbetaling dan is dat afgerond € 20 miljard per jaar. Stel het bruto nationaal product van de EU met 27 lidstaten bedraagt in die periode gemiddeld en waardevast € 15 biljoen (duizend miljard) per jaar, dan is de jaarlijkse terugbetaling 20/15.000 = 0,13% van het jaarlijkse BNP.
Daar komt bij dat de EU in de positie verkeert om het aflossingsbedrag altijd te herfinancieren. De VS doen dat al jaar en dag, waardoor die in feite netto nooit iets van de staatsschuld terugbetalen.
De rente van de € 750 miljard bedraagt bij 1% rente en lineaire terugbetaling gemiddeld 0,5 maal 750 maal 1 procent ofwel € 3,75 miljard per jaar. Stel dat van de bevolking van de EU met 27 lidstaten 200 van de 450 miljoen belasting betalen dan is dat 3.750 gedeeld door 200 ofwel € 18,75 per jaar per belastingbetaler. Dat zijn 18,75 losse hamburgers bij McDonald’s per jaar.
Daar komt nog bij dat rente van staatsleningen ontvangen wordt door de verstrekkers. Als de € 750 miljard worden verstrekt door de inwoners, bedrijven of instellingen van de EU, dan gaat er geen eurocent voor de EU verloren. Bij verstrekking door niet-inwoners is het goed mogelijk dat de ontvangen rente ook binnen de EU wordt besteed.
De € 750 miljard zijn bedoeld voor investeringen. Gebruikelijk is om dan rekening te houden met een multiplier effect van 2 tot 3. Dus tenminste een totaal investeringseffect van 1.500 miljard.
Dat is nodig om herstructureringen binnen de EU te realiseren, die er onder meer voor zorgen dat Nederland deel blijft uitmaken van een welvarend economisch gebied. Het is de winst van het coronafonds.
Of dat lukt, hangt vooral af van een eventueel bezuinigingsbeleid van EU en de lidstaten daarvan. Dat kan het investeringseffect geheel teniet doen. Daar heeft Yanis Varoufakis terecht op gewezen.
Tenslotte, BTW werkt in principe degressief, waardoor men relatief meer BTW betaalt dan anderen met een hoger inkomen.
Het milieubederf waarvan het coronaprobleem een onderdeel is, wordt in hoofdzaak veroorzaakt door het uitgavenpatroon van de top 10 procent rijken en welgestelden. Het gaat er dus vooral om hun uitgavenpatroon te beïnvloeden. Dat is bijvoorbeeld mogelijk door een BTW-tarief van 100 procent op alle roerende goederen en diensten van meer dan € 50.000 en 200 procent op alle onroerende goederen van meer dan € 750.000.
Weliswaar is er dan nog meer herstructurering nodig dan waar het coronafonds in kan voorzien. Maar dan heb je ook wat: een toekomst voor de komende generaties.