‘SoC1al distancing’ op het werk, een Brabander on Tour

Als ZZP-er heb ik het genoegen om mijn kost te verdienen met een uit de hand gelopen hobby. Ik werk dagelijks aan overdekte scooters die BMW gedurende een korte tijd maakte en het meest geniet ik van de mensen die zo’n ding rijden. BMW C1 rijders zijn gewoon leuke vrijdenkers. Dat moet ook wel, want veel bijval voor je motorfietskeus hoef je met een C1 niet te verwachten. Sinds kort is het warme contact tussen mij en mijn clientèle ook wat afstandelijker: social distancing heet het. Leuk, maar hoe doe je dat nou?

Groningen
Afgelopen vrijdag mocht ik werken aan de scooter van een meneer in Eelde. We hadden elkaar nog niet persoonlijk ontmoet, dus toen dat wel gebeurde hebben we meteen afgesproken afstand te houden. De kans dat ik als Brabantse stedeling het coronavirus bij me draag is niet gering en in ieder geval groter dan de gemiddelde inwoner van een dorpje in Groningen. Nix werd de afspraak, met andere woorden: we gaven elkaar geen hand, we gingen niet over tot het gezellig drinken van koffie aan een tafeltje en hij bleef van mijn gereedschap af. Een aparte gewaarwording omdat het gevoel zegt dat je met iets onnatuurlijks bezig bent. Normaal wijs ik aan waar ik op let, hoe ik iets losmaak of vastzet en als mijn klant het dan niet zo makkelijk kan zien dan zitten we vaak dicht bij elkaar naast de machine. Vrijdagmorgen was dat totaal anders. Met dank aan de voorschriften van het RIVM.

Tijdreis
Ik moest denken aan Einstein en zijn model van de relativiteit. Niet dat ik dat ooit echt snapte, maar ik begreep wel dat tijdreizen er minder onlogisch door werd. Door 3 uur te rijden lukte het me om in de realiteit van Brabant van een paar weken terug te geraken. De nuchtere Groningers toonden zich gelaten zoals wij in Noord-Brabant tot voor kort ook door het leven gingen. Ook toen was dat niet onlogisch: het aantal corona-gevallen is er nog te tellen in het hoge Noorden.

Alsof de tijd heeft stilgestaan (foto: omstreeks 1980)

Laat ‘m maar ff staan
Na een uitgebreide proefrit kon ik concluderen dat de BMW deed wat ie moest doen, mijn werkzaamheden waren afgerond en ik durfde het aan weer naar het zuiden te rijden. We kwamen overeen dat de motorscooter en de contactsleutel zeker 24 uur met rust gelaten zouden worden om maar het zekere voor het onzekere te nemen. Veiligheidshalve heb ik ook alle bokkepootjes, slechts gevaarlijk voor de lijn, afgevoerd. Ik geloof niet dat er veel kans is geweest op wat voor besmetting dan ook.

Gelderland
Op de terugweg van mijn barre, of eigenlijk vooral lange tocht maakte ik nog een tussenstop bij een Gelders’ adres. Daar was ik ruim een week eerder ook te gast geweest en toen was mijn wereld nog coronavrij, althans in mijn hoofd. Hoe anders verliep het nu: koffie in wegwerpbekers, vijf meter afstand en opnieuw dat eigenaardige, want onnatuurlijke, gevoel. De afstandelijkheid is het waard. Waar mijn eerste gastheer naar schatting rond de 40 jaar oud bleek, geldt in het Gelderse Hattem dat mijn klant naar schatting tegen de 60 loopt… en Opa is bovendien. ‘Tjonge, wat voelt dit raar!’, voegden we elkaar meerdere keren toe.

Alaaf!
Mijn eigen dagelijkse realiteit is veranderd. Ik begroet mijn moeder alleen maar via de telefoon of door op de stoep te zwaaien. De boodschappen worden in haar gang gezet, zij wast haar handen bij de vleet, net als ik. Maar verder dan de deurmat kom ik niet en dan het liefst zo kort mogelijk. De vader van een vriend van me is met coronaklachten opgenomen en inmiddels vervoerd naar Friesland. En voor Tiny Senders, een gekende motorenman uit Veldhoven en mij zeer dierbaar, moet een heel ander afscheid worden georganiseerd dan we in Brabant ooit hadden gedacht. En ik blijf maar denken: ‘Wat nou als we met zijn allen thuis een mononaise hadden gedaan en dus niet de kroeg in waren gedoken om carnaval te vieren?’. Dan hadden we in hetzelfde schuitje gezeten, dat weet ik ook wel, maar wel met een rustiger wateroppervlak. Ik ga vanmiddag, in afzondering, Einsteins’ relativiteitstheorie nog maar eens bestuderen…