Sociale recherche Brainport is grote crimineel op het spoor
De bel gaat en het aangekondigde Helmonds bezoek komt binnen,
Twee dames, net gekleed, je kat begint te spinnen…
Gewapend met een notitieblok en fotograferend met een foon,
Maakt men overal foto’s van, behalve van je zoon.
Ze hadden hun bezoek zojuist netjes aan je gemeld,
Al hadden ze dat bij de oorspronkelijke afspraak niet verteld,
Dat doen we altijd onaangekondigd. Dat mag, zo moet u weten,
U kunt het weigeren, maar u moet dan ook uw bijstand vergeten.
Bevatten al die klappers uw administratie?
Is niets het eigendom van uw relatie?
Kunt u dat mapje even openen en dat laatje in die kast?
En dat paar laarzen, is dat schoeisel dat uw partner past?
Vermoedelijke Eindhovense handlanger
Het geeft niet hoor, dat u niets heeft opgeruimd,
U wilt niet weten waartussen ik al heb gestruind,
Daar kijken wij professioneel doorheen,
Een oordeel daarover hebben wij dus geen.
Wat ligt er in de keukenkastjes en in de koelkast bovendien?
Mogen wij ook het schuurtje daar achter in uw tuintje zien?
Die brommer is van uw zoon, dat wisten we al,
Maar is die van uw vriend, daar, die witte bal?
Nou, dan denk ik dat we het beneden wel hebben gezien,
We hebben foto’s, een stuk of tien,
Wel zo prettig, die kiekjes werken we later namelijk heel mooi uit,
Al snappen we dat fotograferen cliënten soms wat tegen de borst stuit.
Nu naar boven, gaat u ons voor?
Is dat uw slaapkamer, hier rechtdoor?
Aha, en dit is dan de kledingkast?
Is dat geen kleding die uw partner past?
Dus dit kartonnen doosje, met niet eens een onderbroek,
Dat is de kledingvoorraad van uw mansbezoek?
Onder het bed nog andere spullen,
Of heeft hij dit kastje om te vullen?
O, dat is nog best een ruime kamer voor uw jongste telg,
Onder de klanten van uw vriend zit trouwens menig Belg,
Maar buiten de regio bent ú verleden week niet geweest,
Wel bent u met uw auto naar uw zieke vadertje gesjeest.
En deze kamer, is die van uw oudste?
Fijn dat u de lades opent; u bent niet de flauwste…
Zitten er nog verborgen ruimtes onder het bed?
Ik schiet nog even een foto. Zo, hier heb ik het.
En de badkamer, die is daar?
Is dat de laatste was, is die al klaar?
Zien we hier evenmin kleding van uw vriend?
Fijn dat u snapt dat het onze aandacht zeer verdient…
Ach kijk, nu zien we inderdaad,
Dat hier zijn versleten tandenborstel staat.
Oranje met de haartjes in een rastafari-coup,
Een vreemde eend tussen een haast nieuwe groep.
En in de douchecel, daar op de rand,
Waarmee wast hij zich? Met de hand?!
Nee, welke shampoo is voor uw vriend bedoeld?
Goh, dat hij zich bij krulhaarshampoo prettig voelt…
En hierboven, wat bevindt zich daar?
De vlizotrap omlaag dan maar.
Hier slaapt uw dochter en daar in de hoek,
Zie ik daar een herenbroek?
O nee, die zal uw vriend beslist niet passen,
En hoe zit het met die jassen?
Nee, maat 164 is inderdaad misschien wat klein,
Bedankt dat we mochten kijken, dat was fijn.
Ik denk dat we alles wel hebben, we kunnen er vandoor,
U moet niet vergeten, u hebt dadelijk een afspraak hoor,
Uw dochter moet naar Deurne, naar de orthopeed,
Ik denk, ik zeg het even voordat u het misschien vergeet.
O, nou dacht ik echt: “Ik ben d’r.”
Maar ik vergat nog uw kalender,
Heeft u die en kan ik die nog even zien,
O, da’s jammer, die gaat slechts terug een dag of tien.
Uw vriend moet zijn auto overigens eens in een parkeervak zetten,
Dat is makkelijker, ook voor ons, als we ’s avonds op hem letten…
Deze week al een keer of vier,
Hij is dus regelmatig hier…
Nou, bedankt voor uw medewerking en uw tijd,
We snappen: het is lastig. Maar het is gewoon beleid.
Wie bijstand aanvraagt zwaait de privacy vaarwel,
U hoort de uitslag over een paar weken wel.
Tot ziens!
Big brothers and sisters are watching you.
Het lijkt wel het script van een nieuwe Nederlandse film.
Nou Wim, was het maar zo’n feest. Helaas is dit verhaal wat hierboven staat niks meer dan de keiharde werkelijkheid. Want stel je voor… Je geniet een uitkering omdat je privé heel wat tegenslagen te verwerken hebt gehad en je hebt een lat relatie, dan zou het zomaar kunnen zijn dat je een gezamenlijke huishouding voert. Een vrij logische gedachtegang zou je denken… Dat klopt, want zelfs ik (waar het hierboven over gaat) ben van mening dat profiteurs er uit gepikt moeten worden. Maar ondanks dat ze van dag 1 weten van mijn en onze situatie wordt je behandeld als een crimineel. Sterker nog… De sociale recherche heeft meer macht dan een rechercheur bij de politie. Waar zij onaangekondigd bij een uitkeringsgerechtigde binnen mogen vallen, moet een rechercheur bij de politie dit bij een rechter aanvragen. Een uitkeringsgerechtigde is in de ogen van de overheid dus een gevaarlijkere en grotere crimineel dan de grootste drugs baron van Nederland.
Big brother bedoel ik die uit het boek 1984 vanOrwell, dus geen feest maar een volledige beheersing van je leven door de overheid, een drama dus.
Het moet mogelijk zijn om sociale wetten te handhaven zonder deze verregaande inbreuken op je privacy.
Het lijkt me normaal dat sociale recherche niet meer kan dan een politieagent. Dus alleen met toestemming van een rechter een inval mogen doen. Die rechter moet dan ook de zorgvuldigheid van de uitvoerende instanties controleren voordat er toestemming gegeven wordt. Zo hoort dat in een trias politica.
Schijnbaar mist er iets in de wetgeving.
Veel sterkte bij de afhandeling van deze vervelende aktie!
Het is goed dat men onderzoek doet en tracht helder te krijgen of iets deugt of niet. Maar het is het meest nare wat ik ooit heb meegemaakt in relatie tot de overheid. Het wantrouwen wat men heeft en het gebrek aan zorgvuldigheid is eigenlijk stuitend, maar tegelijk begrijpelijk: het administratief proces is belabberd. Men weet vanaf de eerste dag dat mijn partner moest terugvallen op een aanvullende uitkering, hoe vaak ik bij haar verbleef, dat ik een eigen huis bezit waarin ik vorm geef aan het co-ouderschap van mijn eigen kroost en dat ik als ZZP-er vanuit mijn eigen huis werk. Dat is duidelijk gemeld in meerdere gesprekken. Het probleem is dat mijn partner inmiddels door de zoveelste participatiecoach wordt ‘begeleid’ dat haar digitale dossier blijkbaar niet meer geraadpleegd wordt. Het helpt de belanghebbende, want zo wordt mijn vriendin steeds genoemd, niet op weg naar een zelfstandig bijeengewerkt inkomen. Voorlopige conclusie: eenmaal in de bijstand is het moeilijk om eruit te komen, niet in de laatste plaats door de bureaucratie.
Dit is kafkaiaans! Een simpel ritje vanuit Helmond naar het huis van waaruit gewerkt wordt had duidelijk gemaakt dat hier geen sprake was van misbruik maar van een latrelatie waarbij ook gezien de omstandigheden geen sprake kon en zou zijn van samenwonen. Natuurlijk moet misbruik van sociale voorzieningen worden voorkomen. Maar om op deze manier, bijna demonstratief, de privacy met de voeten te treden door het door de gemeente Helmond ingehuurde Senzer is mensonterend. Er zijn in de media al vaker berichten verschenen over dit soort bijna heksenjachten van Senzer. Ik zou hier wel eens een kosten baten analyse over willen zien, wat levert het op en wat kost het aan spionagetijd, menskracht en geld om misbruikers op te sporen die te goeder trouw blijken te zijn. Regels zijn regels maar moeten die altijd tot op de letter in plaats van in de geest worden opgevolgd? Senzer moet zich natuurlijk wel bewijzen in de regio Helmond en Laarbeek, toch?
Weer een extra reden om het basisinkomen in een of andere vorm in te voeren! Daarmee kan Helmond zich vast geld besparen! Een prachtige thema voor de Helmondse politiek zoals SP, CDA of de PvdA
Wim, het is wat mij betreft geen probleem dat mensen worden getoetst. Wat echt naar is, is dat je bij de oorspronkelijke aanmelding ook hebt gemeld hoe je relatie in elkaar steekt maar dat het dossier op dat punt niet deugdelijk is opgebouwd of niet is geraadpleegd of… Een groot probleem bij de instantie waarmee we te maken hadden is de aanhoudende wisseling van contactpersonen. Noem het participatiecoaches, vertrouwenspersonen, arbeidsbemiddelaars… het zijn steeds andere gezichten. Mensen die zich ook telkens eerst moeten inlezen op de specifieke vraagstukken die per individu een rol spelen. Dat belemmert in mijn optiek de kans op goede begeleiding en vergroot de kans op fouten richting de ‘cliënten’ en dat leidt tot onnodige wrevel en onbegrip aan beide zijden van de tafel.