Symfonieorkest Vlaanderen in het Muziekgebouw

Symfonieorkest Vlaanderen

Op 3 november kwam het Symfonieorkest Vlaanderen helemaal uit Gent om ons van hun eerste concert na de Corona lock-down te laten genieten. De grote zaal van het Muziekgebouw zat tjokvol, ondanks de corona risico’s. Maar de CoronaQR werd gelukkig degelijk gecontroleerd.

Het Symfonieorkest Vlaanderen is een orkest met veel jonge mensen, de dirigent is 25 jaar en de pianiste is nog jonger. Maar wat een subtiliteit en ook wat een geweld kwam er uit het orkest! Om een heel symfonieorkest in het echt voluit te horen gaan is toch anders dan een cd’tje thuis, daar lukt dat niet zonder je huwelijk in gevaar te brengen. Wat een dynamiek en wat een enthousiasme!

Opstelling op podium

De opstelling van het orkest op het podium was klassiek en ook dat was voor mij een genot. Tot een jaar of tien geleden zaten de violen links op het podium, dan via altviolen en cello’s naar de contrabassen rechts. Dus de hoge tonen links en de lage tonen rechts. Ik ben daaraan gewend en vindt het heel mooi. Tegenwoordig is de opstelling vrijwel altijd anders, bijvoorbeeld met contrabassen midvoor en de tweede violen rechts. Je kijkt de hele tijd de verkeerde kant op als je iets moois hoort. Niet mijn smaak.

Muziek is Emotie

Ze speelden het pianoconcert van Brahms en de eerste symfonie van Sibelius.
Ik was een beetje bang voor dat pianoconcert. Dat komt omdat we net dit concert 25 jaar geleden thuis draaiden toen ze me opbelden dat mijn vader met een (fatale) hersenbloeding naar het ziekenhuis was gebracht. Sindsdien heb ik het pianoconcert niet kunnen aanhoren zonder somber te worden. Nu toch maar eens weer proberen en in het tweede langzame deel kwamen inderdaad de tranen weer omhoog. Maar nu van ontroering.

De symfonie van Sibelius gaf mooie doorkijkjes op Finland. Met de ogen dicht zag je gewoon het noorderlicht schijnen. Niet dat ik dat ooit in het echt gezien heb, maar ik kon het me goed voorstellen.

Applaus

Met een volle zaal konden we een overtuigend applaus laten horen waar het orkest zichtbaar van genoot. Dat beloonden ze met een mooie toegift: een stuk van een landgenoot van Sibelius voor vogels en orkest. Ik weet nog steeds niet waar die vogelgeluiden vandaan kwamen.

Wensambulance

Toen we na het concert weer buiten liepen zagen we een wensambulance klaar staan. De laatste wens van een ernstig zieke was om een mooi live klassiek concert mee te maken. Geweldig. Dat onthoud ik voor later!