Terug in de tijd, terug naar Eindhoven

Het is 22 december 2018. Mijn wekker gaat en het is 04:00 uur in de morgen. Ik heb weliswaar maar 2,5 uur geslapen, maar glij toch redelijk fit mijn bed uit. Ik loop naar mijn badkamer en merk dat ik nog iets van de wijntjes voel die ik 3 uur geleden gedronken heb. Afscheidswijntjes noem ik ze maar even. Afscheid nemen… Afscheid nemen van de mensen, van het eiland, van mijn vrienden, van de kids en van nog zo veel meer.

Voor de mensen die toevallig het stukje “Ik ben er” gelezen hebben van mijn vader ( dse.nl/ik-ben-er ), Bob Leenhouwers, kan ik het al iets duidelijker maken. Die dochter die in dat stukje naar Malta gaat voor 3 maanden, die dochter, dat ben ik.

Ik zal het voor de andere mensen even kort, althans dat ga ik proberen, uitleggen. Mijn naam is Daní Leenhouwers en ik ben nu 19 jaar oud. Op 22 september 2018 ben ik voor mijn buitenlandse stage 3 maanden naar Malta gegaan. Daar heb ik gewoond en gewerkt. Ik zit in het onderwijs, of althans daar ben ik naartoe onderweg. Ik ben (gediplomeerd) onderwijsassistent, maar weet dat ik aan de PABO wil gaan studeren vanaf september aanstaande. Oké, ik dwaal af, terug naar Malta. Ik heb op dat eiland de tijd van mijn leven gehad. Ik stond daar echt samen voor de klas met de leerkracht. Wij konden die klas met zijn tweeën staande houden (een klas van 22 kids met daarvan 16 die een ‘rugzakje’ hadden). Ik heb daar enorm veel verantwoordelijkheid, inzicht en vrijheid gekregen en dat heeft mij echt gemaakt tot de jonge vrouw die ik nu ben. Even een interessant feitje, ik heb in de weken dat ik daar woonde iedere week een stuk geschreven of een video geüpload op een reisblog. Zo hield ik het thuisfront een beetje op de hoogte.

Laat ik even terug gaan naar de ochtend van mijn afscheid, 22 december 2018. Even nadat mijn wekker het deuntje heeft laten klinken, sta ik onder de douche. Eigenlijk al met een naar gevoel, ik wil niet weg, niet hier waar ik me zo thuis heb gevoeld de afgelopen maanden. Nergens heb ik me ooit zo gelukkig gevoeld als op dat eiland. Om de kleinste dingen kreeg ik zo’n gelukstrilling over me heen. Toen ik bijvoorbeeld van de bushalte, die wat hoger gelegen lag, naar mijn stage toe liep en ik links in de verte de zee zag en rechts in de verte ook de zee zag. Ik zou zo graag willen uitleggen hoe dat dat voelt, maar ik merk dat dat niet zo makkelijk gaat.

Ik stap onder de douche vandaan en trek mijn kleren aan die ik, heel verstandig, de avond van tevoren had klaar gelegd. Mijn koffers stonden ingepakt en wel, al klaar voor vertrek. Iets voor half 5 loop ik een laatste rondje door het appartement en stap voor de laatste keer op het balkon waar ik elke dag gezeten heb. Je moet je voorstellen, een bizar heldere lucht, ontzettend veel sterren aan de hemel, en de lampjes in de verte die de wegen belichten. Sta ik daar in mijn eentje denkbeeldige handkusjes te versturen naar alles wat ik hier zo lief heb, ik voel me zo rijk op dat moment, bizar eigenlijk, want ik had echt geen geld meer over!

Ik loop weg bij het balkon, pak mijn koffers, zet ze in de gang en doe mijn deur dicht. Nog een laatste blik wierp ik op mijn fijn appartementje. Althans, dat probeerde ik, ik kon door de tranen vrij weinig zien :). Ik neem de lift naar beneden, veeg mijn tranen weg, en zie dat bij de voordeur mijn taxi al klaar staat. Ik maak een praatje met de taxichauffeur en pik nog wat laatste dingen mee van het eiland.

Valetta, in 2018 culturele hoofdstad van Europa

Ik ga even een stuk doorspoelen. Dit wordt anders wel erg saai om te lezen :)!

Ik gok dat het een uur of 10 is in de ochtend en heb al 3 uur in het vliegtuig gezeten. Het moment is daar, we gaan landen. Ik doe mijn gordel om en kijk naar buiten. Het moment dat we onder de wolken door kwamen en ik kon zien dat ik weer in Nederland was, kwam binnen als een bom. Ik begin te huilen, ongegeneerd, in mijn eentje. Toen pas wist ik dat ik weer thuis was, mijn gedachte klonk eigenlijk alleen maar zo: “IK WIL TERUG, NUUUU”.

Het moment was daar, ik liep door de schuifdeuren en zag daar meteen mijn broertje, moeder en mijn beste vriendin staan. Die vloog ik natuurlijk in de armen. Een stukje verder op hadden mijn vader en de vriend van mijn moeder, mijn oma verstopt, die had ik gelukkig al gezien en rende ik snel op haar af. Toen ik haar in de armen sloot was het moment voor mij compleet. Ik ben thuis, thuis in mijn fijn Eindhoven!