Veertig jaar later

Ja, we hadden een verdichtingsvisie waarin een paar projectontwikkelaars met behulp van de gemeente enkele tienduizenden woninkjes uit de grond wilden stampen. Een hobbyclub met mensen die er ook wel financieel beter van geworden zijn wilden heel graag heel hoge gebouwen bouwen. Wat de Eindhovenaren die er moesten wonen er zelf van vonden werd zorgvuldig genegeerd door de slimme regie van een aantal ambtenaren en ingehuurde deskundigen met dubbele petten. Die Eindhovenaren werden neerbuigend ‘Eindjes’ genoemd door de Eindhoven Marketeers: een beetje sukkelige tiepjes die je wel stil krijgt als je maar lang genoeg doordramt.
Als afleidingsmaneuvre hadden ze verzonnen dat de Catharinakerk op pootjes moest. Dan konden de Eindjes zich daar mooi druk over maken, terwijl wij als gemeenteraad de verdichtingsvisie er door moesten drukken van de projectontwikkelaars.

We hebben uiteindelijk het volbouwen met hoge flats  maar goedgekeurd, want een normaal debat waar de voors en de tegens netjes aan het woord kwamen was niet te organiseren. En verder leek het net of de afspraken allang gemaakt waren. Ze waren al de bestaande bouw aan het afbreken terwijl wij nog op zijn Eindhovens met elkaar aan het debatteren waren. Het is alleen niet helemaal zo geworden als ons in de gemeenteraad is voorgespiegeld. Nu, veertig jaar later ziet het er uit zoals jullie dat bij onze wandeling gezien hebben. 

Ze hadden vandaag  gewandeld door de verlaten en naargeestige binnenstad waar Opa tranen in de ogen had gekregen. Veel te hoge vervallen flatgebouwen waar niemand meer in wilde wonen zorgden ervoor dat er geen zon meer te zien was. De enige reuring die er was kwam van het fluiten van de gure wind tussen de flats. De overwoekerde daktuinen en de veel te grote bomen op de balkons die nog net niet naar beneden vielen  zorgden voor veel te veel schaduw op de grond. De bomen die het niet gehaald hadden lagen her en der tussen het kreupelhout die de eerste verdiepingen van de flatgebouwen aan het zicht onttrokken. Je moest uitkijken waar je liep. “Achter het kreupelhout zitten  wat we toen  ‘aantrekkelijke plinten’ noemden. Dat klonk toen wel aardig maar niemand wist wat we ons daarbij voor moesten stellen. Nu weten we het nog steeds niet”, vertelde Opa spijtig. Maar van die plinten is gelukkig niets meer te zien.
We zagen geen mensen rondlopen, alleen de boswachter van het Stadsbos van het LBGVDMA gebouw liep er nog wat verloren rond. Wel veel dieren: wilde zwijnen, konijnen, vossen, schotse hooglanders en muggen in de stad. En heel veel duiven. Gek genoeg waren er geen ratten: die hadden dertig jaar geleden massaal het schip verlaten: in Eindhoven was niks meer te verdienen dus op naar hoogbouw in Sint-Oedenrode!

“Hoe is dat zo gekomen”, vroegen de kinderen verbijsterd aan Opa die zich nu toch wel flink begon te schamen dat hij tijdens de Coronacrisis van 2020 in de gemeenteraad had gezeten. En: “woonden hier vroeger mensen? ”, wilden ze verdorie ook nog weten.

Goed, zei Opa, ik zal het jullie nóg een keer uitleggen. Hij ging zitten, trok zuchtend zijn kleinkinderen op schoot en begon te vertellen:

“Ja, we hadden een verdichtingsvisie, waarin ….”