Voor carnaval ff op en neer naar Helmond…

Natuurlijk, John Jorritsma heeft als burgervader aangegeven dat Eindhoven uitgroeit tot metropool. Maar zolang dat nog even niet zo is heb ik namens Digitale Stad Eindhoven even onderzoek gedaan naar leuke winkeltjes in onze satellietstad Helmond. Verdikkeme, ik ben verkocht, zo moet ik je melden. En nee, het is geen familie noch kreeg ik betaald voor deze tekst. Gewoon een leuke winkel en aardige mensen met hart voor hun zaak.

Hellmond
Voor sommige Eindhovenaren is Helmond verboden gebied. Niet omdat ze er niet binnen mogen, maar meer vanwege het feit dat een Eindhovenaar nou eenmaal nergens anders naartoe hoeft dan naar de eigen Eindhovense binnenstad. En toch… Als je voor zo’n 6 euro een retourtje met de trein pakt ben je met een kwartiertje op station Helmond Centraal. Als je dan nog even wandelt sta je in de Elzas Passage, zeg maar ’t Heuveltje van Helmond, overdekt winkelen dus.

Vintitsj
Wie ver genoeg doorwandelt komt achteraan een heel apart winkeltje tegen. Ik had het nog niet eerder gezien, ofschoon ik echt wel eens vaker in Helmond ben. Misschien dat het kwam door de afwijkende ingang: een rood velours gordijn hield de warme lucht in de winkel en de koudere in de gang van de Passage. Ik schuifelde naar binnen en direct viel me op dat er een dame in jaren ’60-stijl rondwaarde. Sterker nog, er waren zowaar twee tijdreizigers. Waar ik ook om me heen keek, niets leek afkomstig uit het hier en nu. Leidende stijl: jaren ’50, ’60 en een vleugje ’70. Een bonte verzameling van jukeboxen, een enkele platenspeler, een draagbare oranje Philips televisie, een hele lading aan kleding en nog meer snuisterijtjes. Maar ook een eethoek met duidelijke sixties-invloeden was er in meervoud te vinden. Echt leuk! Bijzonder bij dit soort zaken is dat je die meestal niet ziet in overdekte winkelcentra zoals de Elzas Passage. Wat is het geheim?

Geheim
Laat ik maar meteen bij de kern beginnen: niet ‘wat’ is het geheim, maar ‘wie’. Zoals zo vaak valt of staat een concept, een aanpak, een zakelijke opzet met de persoon die het tot leven brengt. In dit geval gaat het om een dame die van oudsher kunstdocente is, altijd al kleding uit vervlogen tijden verzamelde en daarvan (gelukkig!) slecht afscheid kon nemen. Inmiddels is het blijkens de winkelinhoud en opzet behoorlijk gegroeid, althans verbreed: er zijn allerlei vintage-items te vinden: van meubels tot blikken, van jurken tot elpees en zelfs videobanden. Die laatste zijn overigens vooral als decoratie aangebracht op de panelen die de balie vormen. De dame in kwestie laat zich Mamma Panter noemen. Hoe zij echt heet bleef tijdens mijn verblijf geheim, maar in haar zaak ‘De Groene Panter’ maakt dat niet: uit: je bent er bovenal welkom.

Carnaval
Wie richting de carnaval eens echt iets aparts zou willen dragen of voor wie het leuk vindt om verrast te worden met niet-alledaagse accessoires, moet er beslist eens naartoe gaan. Dat het geen eendagsvlieg is, blijkt wel uit het feit dat ‘De Groene Panter’ al meer dan een jaar huist in de Elzas Passage. Wie online alvast wil tijgeren door de winkel kan zich een beeld vormen op de website van De Groene Panter. Ik heb niet het idee dat de weergave op het internet één op één identiek is met het actuele aanbod, maar herkenbaar is het zeker wel. Ook verklapt de website de naam van ‘Mama Panter’ en blijkt er ook een ‘Papa Monk’ te zijn. Sanne en Kor had natuurlijk ook gekund, maar de verrassing is misschien een ietsie pietsie completer door het namenmysterie. Voor mij zeker een treinreisje waard… en daarna weer terug naar ons metropooltje of misschien wel Lampengat!

PS: In ‘De Groene Panter’ stond ook een tweetal klokken die een soort fusion, samensmelting, vormden tussen hedendaagse techniek en jaren ’60 vormgeving. Deze zogenaamde Nixie-klokken deden mij denken aan de teller die vroeger het bezoekersaantal in het Evoluon bijhield. Ik schreef er jaren geleden eens over op DSE en Rien Valk voegde destijd deze foto toe, geloof ik: