blootsvoets

Ik loop blootsvoets, vanaf het moment dat ik mijn schoenen en sokken uittrok op het bankje. Deze draag ik nu in mijn rugzak. De hond loopt trouw met me mee. Vandaag is een bijzondere dag heb ik besloten. Mijn vrouw is vertrokken, de kinderen zijn naar de middelbare school. Het leven gaat zijn gewone gangetje, maar ik lig dwars. Soeverein zoals dat heet. Heerlijk is dat. Op deze website las ik over blootsvoets lopen, het bleef abstract. Just do it – dacht ik gisteren. Vandaag is het zover.

Behoedzaam zet ik mijn eerste stappen richting Wasven. De grond voelt verrassend solide onder mijn voeten. Platgetreden paden, zo vaak liep ik hier met schoenen – maar niet vandaag, niet nu. Ik merk dat mijn normale loop tempo nu niet meer normaal is. Ik vertraag. Ik verwacht in allerlei viezigheid te trappen maar het lijkt mee te vallen. Het pad gaat over naar wat losser geler zand, daarna loop ik weer op zwart zand met allemaal kleine kuiltjes door de regen aan de oppervlakte. Dit loopt bijzonder, dit kende ik nog niet. Ik kom op zwart los en mul zand terecht bedekt met een laagje humus en wat takjes her en der. Ik kijk naar de grond, kijk naar mijn voeten en iets verder vooruit. Ik wil niet op een naaktslak gaan staan.

Bloeiende hei in het Wasven – Foto: Rien Valk

Mijn gedachten worden helder en concreet, praktisch. Mijn voeten worden koud. Nu loop ik over grijs asfalt, daarna op een rood asfalt snelfietspad om over te steken. En via het bospad dat heerlijk loopt, ineens bedenk ik me dat honden – in ieder geval de mijne – nooit midden op het pad kakken, zo loop ik naar het open gras. Dit platgelopen bruin geworden gras is ook fantastisch, als een vloerbedekking strekt het zich uit. En na nog een stukje bospad, kom ik bij een smal paadje langs de akker waar een tractor aan het maaien is. Gemaaid gras, een smal en glibberig paadje, ik kijk goed waar ik loop. En raak steeds meer vertrouwd met het buiten blootsvoets lopen. Tot slot een klinkerpad naar de Wasvenboerderij deze is gedeeltelijk bezaaid met eikels, daar wil ik ook niet op gaan staan, maar dat valt niet mee. Aangekomen bij het terras bestel ik een koffie en droog mijn voeten met een handdoek die ik heb meegenomen. Ik trek mijn sokken en schoenen weer aan.

Na een kwartier worden mijn voeten aangenaam warm. Ik schrijf wat gedachtenkronkels op en als het tijd is betaal ik binnen voor mijn koffie en vervolg mijn wandeling naar huis. De hond ziet er het nut niet zo van in, het is een gewoontedier net als ik – eigenlijk. Maar niet vandaag. Als ik een poosje aan het lopen ben voelen mijn voeten alsof ik op sloffen door de sneeuw loop. Thuis neem ik een lavendel voetenbad en was mijn voeten grondig.

De volgende dag in het Kanunnikensven wandel ik met de hond en zie ik de grond. Ik wil mijn schoenen uitdoen want ik weet nu hoe heerlijk dit loopt.