Eindhovens Dagblad: de vinger aan de politieke pols van Brainport

Misschien is het een raar iets dat ik in december stilsta bij de mensen die er niet meer zijn. Tegelijkertijd heeft de publieke omroep zelfs een jaarlijkse gedenkuitzending (dit jaar op 28 december), dus zo gek ben ik nu ook weer niet. Zelf moet ik altijd even denken aan mijn ouweheer. Bij leven was december de maand van de trouwdag met mijn moeder. Maar later werd het ook de maand waarin hij overleed. Dat is inmiddels alweer 36 jaar geleden.

The Brainport Times
Toen ik van de week het ED las, stuitte ik op een heus interview met wethouder Steenbakkers. Hij had blijkbaar ingestemd met een interview met Lucas van Houtert, een van de sleuteljournalisten bij onze regionale krant. De kop was veelbelovend: ‘Stijn Steenbakkers: de ‘stedenbouwer van Brainport’. Maar toen ik het stuk had gelezen, bleef mijn gevoelswereld leeg. Dat is vreemd, want normaal tik ik nog wel eens een kritische noot of een woord van lof in het reactiegedeelte van onze Brainport Times. Maar deze keer was er dus niets, geen enkele emotie. Ik liet het interview voor wat het was, wellicht omdat de publicatiedatum ook de sterfdag van pa was.

Terug naar de toekomst
Vanochtend lag ik in bed nog even terug te denken aan de neutrale ervaring van een weekje geleden. Ik bedoel, het was toch echt een interview met onze ster van het lokale CDA. Ik besloot het nogmaals te lezen en ook te kijken bij de reacties. Dat viel zonder leesbril niet mee, maar met langgerekte armen lukte het uiteindelijk toch. Eén reactie sprong me in het oog. Niet omdat het een directe reactie op het interview was, maar omdat de vraag gericht was aan andere reageerders. Die laatsten bleken iets minder van de wethouder gecharmeerd.

Bron: www.ed.nl, geraadpleegd 22 december 2025

Het vallende kweurootje
De omkaderde vraag voerde me terug in de geschiedenis. Niet naar een moment, maar naar een boek en de samensteller ervan. Het gaat om de volgende bundel:

Interviews uit Nederland (Bron afbeelding: bol.com)

Door het lot heb ik de ‘auteur’ Joris Abeling nooit gekend, ofschoon mijn kinderen wat DNA betreft veel van hem weg hebben. Joris’ zus Laurence kruiste pas later mijn pad en zij werd de moeder van mijn ‘bloedjes’. De gebonden verzameling interviews is niet Joris’ beste* werk, maar laat wel heel mooi zien hoe de rol van de interviewer in honderd jaar veranderde. Ik vat die ontwikkeling voor het gemak maar even samen: van gezagsgetrouw naar kritisch. Van Jeroen Snel naar wijlen Ischa Meijer, Pauw of Kockelmann. De laatste twee moeten dan wel een ‘goeie’ dag hebben.

De essentie
De omkaderde vraag uit het reactiegedeelte is geadresseerd aan de minder enthousiaste reageerders. Maar eigenlijk toont die vraag iets heel anders aan. In essentie interviewt een journalist een politicus om het publiek te informeren en machthebbers te controleren.

Ook de lokale pers moet daarvoor een kritische rol spelen. Dat houdt in dat wethouder Steenbakkers lastige thema’s ter bespreking had mogen, nee, moeten krijgen. Niets van dit alles: het interview snijdt voornamelijk ditjes en wist u datjes aan. Wat écht ertoe zou doen, blijft onaangeroerd. We weten ook na dit interview niets nieuws over wringende beleidszaken, vermeende uitglijders of bezinning naar aanleiding van eerdere keuzes. Niets!

De veilige keuze
Het blijkt dus mogelijk om die ene gouden kans op een serieus journalistiek gesprek te verkloten. Je hebt een van de bepalende politici van Eindhoven voor je en je maakt er een goednieuwsshowgesprek van? AVROTROS hoeft niet langer te zoeken, de opvolger van Ivo Niehe is gevonden. Of anders misschien aansluiten bij het team van glossy ‘Frits’?

Hoe kon het zo lopen?
Maar met bovenstaande constatering is de sprookjesdialoog tussen interviewer en zijn gesprekspartner nog steeds niet verklaard. Hoe kon het zo lopen? Gokt u rustig mee, maar onthoudt dat u ook mag gaan voor alle opties:

A) goedkeuring van het team rondom Steenbakkers was een voorwaarde voor publicatie;
B) het team rond de wethouder heeft ruimschoots voorafgaand aan de ontmoeting alle vragen ontvangen en toegestaan of afgewezen;
C) één van de PR-adviseurs van de wethouder heeft zelf het interview geschreven en het als concept aangeboden aan de ED-journalist; of;
D) de journalist van het ED kende een moment van zwakte en raakte bedwelmd door de charme van de gewone Schijndelse jongen, die de wethouder eigenlijk is.

Wie gniffelt bij optie D,s moet weten dat Eva Jinek juist dat overkwam nadat ze Bram Moszkowicz interviewde. Niets menselijks is de interviewer vreemd.

++++++++

* het beste werk van Joris Abeling (1971-1998) is wat mij betreft ‘De teloorgang en wederopstanding van de Nederlandse monarchie’. Hij beschrijft daarin de periode 1848 tot 1898. Wie dat boek leest heeft geen ‘GTST’ meer nodig: alles zit erin. Ik haalde hem een jaar of vijf geleden ook al eens aan en de herhaalde aandacht is terecht. Joris is nog steeds, net als zijn zus, de moeite waard.