FC Malta aan de Dommel

Het afgelopen weekend echode twee zaken na die ik voorafgaand aan zaterdag niet helemaal goed had kunnen volgen. Allereerst was er een interessante promotie aan de Vrije Universiteit van Brussel van een doorbijter van Nederlandse bodem: mevrouw Sandra Meeuwsen mag trots zijn op haar Kritiek van de Sportieve Rede – Een filosofische archeologie van de moderne sport. Hierin stelt ze aan de orde waarom met name in de topsport de belangen soms de ethiek doen verdwijnen.

Keerzijde van topsport / sporttop
Haar proefschrift tracht enerzijds te verklaren hoe dat zo komt en anderzijds een weg te bedenken hoe ermee om te gaan. Het probleem is dat er in de sport een haast onzichtbare ‘beerput’ is waar diezelfde sportwereld niet aan lijkt te willen denken. Noem het de zwarte kant of de andere kant van de medaille. Sporters doen soms rare dingen, maar trainers en coaches ook. Sportmarketeers dragen ook hun steentje bij in het gehele proces en niet in de laatste plaats het NOC-NSF door een beperkt aantal sporten als medaillekapstok te definiëren terwijl Meeuwsen juist pleit voor de breedte.

In haar proefschrift probeert ze gedragingen vanuit de filosofie te verklaren en breekt een lans voor het oplossend vermogen dat in diezelfde sport te vinden moet zijn. Een leestip is het interview met haar dat het NRC publiceerde, helaas alleen toegankelijk met een abootje op diezelfde krant. Ze was overigens ook te gast bij dr. Kelder en Co, maar daar vond ik haar uiteenzetting iets minder helder, vooral door de gebruikte terminologie.

Onbetrouwbare overheid
Het tweede wat ik tot me nam was de lezing die Pieter Omtzigt (CDA) hield op uitnodiging van de Stichting voor Sociale Christendemocratie: ‘De (on)betrouwbare overheid: tijd voor nieuw sociaal contract‘ van 2 oktober jl. Ook hierin staan moraliteit en ethiek op de voorste rij van het betoog, maar boven alles spreekt Omtzigt over een betrouwbare overheid. Beter gezegd: hij roept op om die betrouwbaarheid te herwinnen omdat er duidelijke ontwikkelingen en kwesties zijn die ons dwingen om onze maatschappij beter te beschermen tegen onze eigen overheid.

Valetta, in 2018 culturele (en corruptie-) hoofdstad van Europa

Malta aan de Noordzee
Pieter Omtzigt weet waarover hij praat. Allereerst is hij vanuit Europa nauw betrokken geweest bij de zaak van de geliquideerde journaliste Daphne Caruana Galizia. Die moord op Malta stond niet op zichzelf. Caruana Glizia liet het leven omdat ze het politieke rottingsproces blootlegde dat het land had uitgehold, ondanks alle beschreven maatregelen en controlemechanismen die de samenleving juist moesten beschermen tegen corruptie, smeergeld en vriendjespolitiek.

De kracht van het betoog van Omtzigt is dat hij een bruggetje slaat naar de situatie in Nederland. Samen met Renske Leijten van de SP heeft hij feilloos de vinger op de zere plek gelegd toen in Nederland willekeurige burgers werden bestempeld als fraudeurs vanwege zogenaamd gesjoemel met de kinderopvangtoeslag.

Fantasieloos
Als je je verdiept in de donkere kant van het fenomeen ‘de beste’ te willen zijn en dat aan de andere kant hoe een overheid willens en wetens burgers kan passeren ondanks de aanwezigheid van ‘waarborgen’, dan zou je kunnen stellen dat beide zaken veel met Eindhoven en haar lokale overheid te maken zouden kunnen hebben. Daar is niet veel fantasie voor nodig, maar wel een wat scherpere blik.

Het doorverkochte Gloeilampplantsoen – Foto: Rien Valk

Een paar voorbeeldjes: het Gloeilampplantsoen dat per se aan de vorige eigenaar moest worden ontfutseld (en lucratief doorverkocht); de formele aanbesteding van een congrescentrum in de omgeving van de Boschdijk (ofschoon de burger / de Raad er nauwelijks iets vanaf weet) en de sloop van panden aan het Stadhuisplein die blijkbaar al achter de schermen was geregeld. En er zijn meer projecten die als asperges uit de warme grond schoten of dat nog gaan doen.

Warme grond?
Misschien bent u van mening dat het allemaal wel lekker loopt in Eindhoven. Dat het booming is, vanwege heipalen of gewoon figuurlijk. Maar er is wel degelijk een keerzijde aan de huidige bouwimpuls: er is steeds minder sprake van functionerende controlemechanismen en democratische processen worden schijn, net alsof.

Het feit dat onderzoek naar het liften van de Catharinakerk in Eindhoven waarschijnlijk gefinancierd wordt door een commerciële partij brengt bijvoorbeeld met zich mee dat wellicht al afspraken zijn gemaakt over de heilige bouwgrond die er onder onze mini-basiliek ligt. Er is dan sprake van zogenaamde ‘warme grond’: strategisch gelegen grond waar in de toekomst op gebouwd mag worden. De openheid van onze eigen lokale overheid draagt een aardig steentje bij aan dit beeld aangezien we niet mogen weten welke partij het betreft.

100-Year-Old Utah Church Lifted 40 Feet Above Ground Without Moving an Inch ( bron: Inhabitat.com )

Die doofpotstrategie zagen we dus niet alleen bij sportbonden of -clubs, bij de gemeente Eindhoven passeerden ze ook al de revue. Je probeert, zolang als mogelijk, buiten beeld te houden wat niet goed gaat, niet volgens de regels verloopt of onhandig is wanneer het naar buiten komt. Om met Omtzigt te spreken, alles lijkt geregeld ‘met checks en balances’. En toch kloppen dingen niet.

De link met Meeuwsen is ook explicieter te leggen: Eindhoven doet aan topsport, bijvoorbeeld op het gebied van expatje-aantrekken of citytrippertje-lokken. We zien ons in een grote wedstrijd spelen tegen andere kenniswerkers-magnetopolen ( of hoe je grote expatvriendelijke steden ook noemen wil ).

Blinde focus
Net als bij topsport moet alles wijken voor een sterk merk, zoals Michael Jordan bijvoorbeeld voor elkaar kreeg of recenter Christiano Ronaldo.  En dat is exact wat onze stadsmarketeers trachten te doen. En sterk wordt je pas als je gaat tot het gaatje, ook ten koste van kostbaars. En zo, als we niet beter oppassen, dijt ‘Share the Vibe’ uit tot ‘…or you’re out of our tribe’.

Alerte leden van de Raad worden niet anders behandeld dan klagers in de sport. Turnsters mochten niet zaniken ( no pain no gain ), voetballers moesten niet zeiken ( voetbal is oorlog ) en zwemmers, nou ja, u snapt het. Het stempel van de ‘nestbevuiler’ is snel gezet. Het is dát principe dat juist op de loer ligt in de Eindhovense Raad. Op papier klopt het allemaal, maar in werkelijkheid zou weleens kunnen blijken dat niet Dubai maar Malta aan de Dommel ligt. 

Naschrift:

Wie wil zien hoe je een kerk lift en opknapt is deze timelapse leuk.

Wie meer technische uitleg wil kan zijn Engels gehoor loslaten op dit youtubefragment.

Ook interessant:

Burgemeester Eindhoven waarschuwt politieke partijen voor criminele infiltratie ( ed.nl, 14 oktober 2017 )