GEDICHT: Zurrig aon hois

Zurrig aon hois

‘k Heb d’n bleik gemaaie,
de dakgeut gemakt
en het zoeike ontstopt.
Ik zwit als unne mens, wanne.

De deur is ene beslagen spiegel
in de nòvvenant nöwe caravan.
Ik goi ut washandje
op d’n gutstin,
dazze moet bukke.

Dinger in de spiegel lijken grutter
dan ze in ’t echt zèn
in dees kaauwèrpelbuurt
waor z’ op ons nìrkèkke.
Mun bèrre kop kakelkaol
gelijk un geplukte haon.

Ochòt, ’t hèt heure majesteit behaogd.
Mun hande speure naor wèrrek.
Boite doorzuukt un storm ’t maïsveld.
Ut is goewd weer om binne te blijve.

Ik presenteer mun gerizzup
voor heur leste karwei.
Degelijk vakwerk.

(Uit: ‘Minnezinne in je moerstaal’, Ria Westerhuis en Delia Bremer,
Uitgeverij Ter Verpoozing, Peize (NL), 20190519)