In gelul kun je niet wonen, tussen natuur juist wel

Foto: gezamenlijk persbericht gemeente Eindhoven en Bam

In 2007 was het de toenmalig wethouder Mary Fiers (PvdA) die met geheven glas de deal vierde die de stad met een aantal projectonwikkelaars had gesloten. Eensgezind hadden lokale overheid en commerciële partijen geijverd voor het volbouwen van het stukje Eindhoven tussen Bijenkorf en Dommel. Het John Cleese-tunneltje moest het toen nog doen zonder silly walks. En zonder toekijkende beverfamilie die we destijds alleen in de Biesbosch zagen.

In 2008 kwam de klad in de economie en vastgoedontwikkeling kwam vrijwel tot stilstand. De gemeente kocht het oude postkantoor aan en hield de grond vast tot betere tijden. De procedures werden bevroren en de tijd deed haar werk. In het jaar dat corona uitbrak werd duidelijk hoe goed de plannen van 2007 de economische pandemie van de bankencrisis hadden doorstaan. Zowat zonder concessies werden de oude plannen geprojecteerd in de huidige tijd. De behoefte aan kantoren en hotels bleek onveranderd. Urgenda, klimaat en hittestress: het bleek in dit stukje Eindhoven, zelfs voor GroenLinks, geen thema. De onveranderlijkheid bleek ook uit de drie torens die tezamen District E moeten gaan vormen. Ze stonden veertien jaar geleden al opgesteld zoals recent gepresenteerd als ‘winnend ontwerp’.

Het is niet zo dat er in anderhalf decennium niets is veranderd. De wereldbevolking is zich steeds meer bewust geworden van de noodzaak van natuurbehoud en dat zou voor de Eindhovense wereldburger en overheid niet anders moeten zijn. Waarom is het dan teveel gevraagd om een bestaande groenstrook te bekrachtigen of op zijn minst intact te laten? Waarom dienen platanen tegenover De Effenaar per se te verdwijnen omdat de bouwprojecten nu eenmaal niet aangepast kunnen worden aan de huidige afmetingen van het geasfalteerde parkeerterrein tussen Stationsweg en het spoor?

De te verkleinen ecologische verbindingszone – Foto: Rien Valk

Voorstanders van de oude projectontwikkeling wuiven elk argument weg door te schermen met de woningnood. Maar die woningnood hoeft nog niet te betekenen dat gewortelde natuur opgeofferd dient te worden ten behoeve van beton, glas en hoogwaardiger materialen. Dit Stationsgebied schreeuwt om een betere aanpak die mens en natuur veel meer in balans brengt. Al was het maar om diezelfde mens een betere leefomgeving te bieden. Tijden zijn veranderd, en dat zou ook moeten gelden voor projectontwikkelaars die onze stad mogen helpen groeien.

Bob Leenhouwers
Eindhovense vader van drie toekomstig woningzoekenden

+++++

Naschrift: bovenstaande tekst is (zonder foto’s) ook verschenen als lezersbrief in het Eindhovens Dagblad. De passages over de gronddeal en de gemeentelijke aanschaf van het voormalige postkantoor hebben de redactieslag van het ED niet doorstaan.