Onderweg (2) van Peter Sonnemans
Droef en
weemoedig verlangen
naar slaap
En rust
En vrede
Naar niet zijn
of lieve
hartstochtelijk lieve dromen.
Door de velden lopen
stil worden
en opzij gaan staan
Met neergeslagen ogen
God zien.
De gekooide mens.
In
Een ijzeren stad van beton
Louter denkwerk
En
Kopzorgenzware dampen
Allemaal vergiffenis
Ze weten niet wat ze doen.
De morgen heeft een beetje melk gemorst
op een donkerblauwe schaal
Dank voor dit prachtig gedicht.
Het lijkt een bespiegeling, op wat je met Eindhoven ziet gebeuren.
Mooi geschreven, ga alsjeblieft zo door.