Onderweg (2) van Peter Sonnemans

Droef en

weemoedig verlangen

naar slaap

En rust

En vrede

Naar niet zijn

of lieve

hartstochtelijk lieve dromen.

 

Door de velden lopen

stil worden

en opzij gaan staan

Met neergeslagen ogen

God zien.

 

De gekooide mens.

In

Een ijzeren stad van beton

Louter denkwerk

En

Kopzorgenzware dampen

Allemaal vergiffenis

Ze weten niet wat ze doen.

 

De morgen heeft een beetje melk gemorst
op een donkerblauwe schaal

Een reactie

  • Peter

    Dank voor dit prachtig gedicht.
    Het lijkt een bespiegeling, op wat je met Eindhoven ziet gebeuren.
    Mooi geschreven, ga alsjeblieft zo door.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *