Schoon straatje

Vandaag verscheen op de website van het Eindhovens Dagblad het langverwachte stormramartikel van scheidend PvdA-wethouder Torunoglu: “Bouw van 2000 Eindhovense woningen vertraagd door bezwaarprocedures: ‘klap in gezicht van woningzoekende“. Na 9 jaar verantwoordelijk te zijn geweest voor de portefeuille ‘Wonen’ komt Torunoglu niet terug in de raad. Jammer want gedurende die negen jaar was dezelfde wethouder, gelukkig een kind van de stad overigens, ook verantwoordelijk voor een andere portefeuille: die van de burgerparticipatie.

Sneller duidelijkheid
Het artikel van de hand van Michel Theeuwen laat de wethouder aan het woord. Hij stelt dat de bezwaarprocedures dienen te worden versneld. Daarvoor wordt gelobbyd door de grootste vijf steden van Nederland, dus ook door Eindhoven. Dit moet leiden tot snellere duidelijkheid en minder vertraging. Gemakshalve gaat de wethouder ervan uit dat de Raad van State tegen alle voornemens gewoon ‘ja’ zegt.

Kleine groep, grote invloed
De wethouder doet naar mijn mening iets gevaarlijks in dit interview, al moet je er goed voor kunnen lezen. Het venijn zit ‘m in dit stukje: ,,Het wordt steeds duidelijker wat het concreet betekent dat we de komende decennia 40.000 woningen willen bouwen. Duidelijk wordt welke grote impact dat heeft op de leefomgeving. En dat geeft weerstand en leidt dan tot bezwaren. Van een relatief kleine groep die nu een relatief grote invloed heeft.”

De laatste zin maakt dat elke ongeïnformeerde abonnee leest dat er een zondebok is. En daarmee maakt de wethouder wat mij betreft onvergeeflijke fout.

Complexiteit
De complexiteit van de bouwperikelen reduceert wethouder Torunoglu tot dat van een groepje mensen die maar geen ‘ja’ willen zeggen. Deze kleine ‘bevolkingsgroep’ wil sowieso gelijk krijgen. Dat is niet alleen incorrect maar ook gevaarlijk. Het maakt mensen als ondergetekende tot ‘zondebob’, dat is een handige bliksemafleider maar wel een onterechte.

Bestuurlijke boemerang
Onder de verantwoordelijkheid van deze wethouder viel de wijze waarop met omwonenden is omgegaan. Inspraakavonden waarin omwonenden bezwaren benoemden werden in verslagen vervat die onherkenbaar waren voor diezelfde bewoners. Vooropgesteld dat je de summiere samenvattingen ‘een verslag’ noemen kunt. Inspraak in Eindhoven is gereduceerd tot je zegje mogen doen, een procedurele stap; een vinkje waarmee de gemeente bij de Raad van State kan aantonen aan inspraak te hebben gedaan.

Wethouderlijke vergeetachtigheid
Wat de wethouder bovendien vergeet is dat hij getracht heeft om in twee jaar tijd in te halen wat hij in de jaren ervoor liet liggen. De druk op de gemeente om te bouwen is al veel langer een feit. Woningnood was er altijd al en dat zal voorlopig ook zo blijven. Wie tegen die achtergrond nog eens een extra groeispurt van 40.000 inwoners het hoofd wil bieden krijgt vanzelf steeds meer haast. Het is als met een avondspits op de snelweg: bij haast rijdt de rest altijd te langzaam. Probleem is dat die prutsers op de weg proberen veilig thuis te raken zonder een hartslag van 180. Die prutsers, dat zijn in dit geval de inwoners van Eindhoven die ook belangen hebben. Dat is gelukkig toegestaan.

Op tijd stoppen
Wethouder Torunoglu stopt na deze ambtsperiode. Dat is begrijpelijk want het is een hondenbaan en iedereen die zo’n rol op zich neemt verdient daarvoor respect. In mijn optiek is het zeker het juiste moment aangezien ik vermoed dat nog eens vier jaar zou leiden tot een minder fraai tussentijds aftreden.

De veeg uit de pan die de wethouder vandaag door het Eindhovens Dagblad laat optekenen richting de Eindhovense burgers is bijzonder. Het getuigt van iets wat door BMC en de Open Universiteit al eerder werd vastgesteld maar dan bij wethouders die voortijdig vertrokken:

“Veel ex-wethouders – en trouwens ook de andere betrokken functionarissen – die wij spraken veegden in het interview hun eigen straatje schoon. Zij vonden dat ze goede redenen hadden om te doen wat ze deden, of juist niet. Dat de zaak ontspoorde was volgens hen vrijwel altijd onterecht en het lag bijna altijd aan anderen. Veel ex-wethouders vonden vooral dat het conflict hen was overkomen.

De eigen competenties en politiek-bestuurlijke ervaring die nodig zijn om het conflict te zien aankomen of in goede banen te kunnen leiden werden niet snel als factor genoemd. Weinigen hadden het vermogen om naar het eigen aandeel in de problemen te kijken. Het vermogen om zelf schadevrij te blijven en de schuldvraag bij een of meer anderen neer te leggen was sterker ontwikkeld, ook waar – zoals in de meeste gevallen – de kwestie zich langere tijd ontwikkelde in de sfeer van de persoonlijke verhoudingen. Uit de interviews blijkt soms ook een discrepantie tussen het beeld dat een ex-wethouder van zichzelf heeft en het beeld dat anderen van betrokkene hebben.”, bron: Kennis openbaar bestuur.

Veel macht bij een kleine groep
Overigens klopt het dat een relatief kleine groep in Eindhoven relatief grote invloed heeft. En dat zijn niet per definitie de burgers van onze stad. Om dat duidelijker te krijgen zal er meer water door de Dommel moeten stromen dan dat Den Haag besluit de betonstortsluizen voor projectontwikkeling sneller te openen.