Eén flat te veel
Natuurlijk wist ik het al lang. Misschien zelfs wel vanaf het moment dat je me vanuit mama d’r buik probeerde te schoppen: er komt een dag dat ik je moet laten gaan. En die dag die komt met rasse schreden dichterbij. Voor iedereen leuk, maar nèt iets minder voor jouw papa.
We zijn ruim twintig jaar verder en heel Eindhoven is op zoek. Naar een paar vierkante meters om te wonen, want waar een open huis is, staan rijen op de stoep. Anderhalve metersamenleving of niet, de gekte gaat door. Maar hoe klein de kans ook was, jij glipte zomaar tussen mijn vingers door.
Volwassen inmiddels, of in ieder geval best al een behoorlijk beetje. En het is misschien inderdaad tijd om te gaan, verder op eigen kracht. Ik wou alleen… ik wou dat ik het een beetje beter had zien aankomen. Van die twintig jaar is zo weinig over. In mijn geheugen moet ik graven naar wat we deden, deelden, meemaakten en beleefden. Twintig jaar? Eerder drie weken of hooguit een maand…
Van een klein babymeisje naar een jonge zelfbewuste vrouw. Voorbijgevlogen is het. Ik besef nu pas wat jouw ‘gouden’ kans op woongeluk betekent. Het einde van mijn inleiding van mijn kleine meiske in de wereld van ons allebei. Je gaat. zoals het hoort, verder onder een ander dak, op je eigen adres en op eigen benen.
Natuurlijk, we bellen. we sturen berichtjes en zoeken elkaar op bovendien. Maar het is toch anders. Niet meer thuiskomen in een huis vol met jouw herrie, vals gezang of gekissebis. Niet meer horen hoe ik je broertjes opvoeden moet, niet meer struikelen over rondslingerende kerstpantoffeltjes in mei. Gek genoeg mis ik het nu al.
En natuurlijk heeft het ook voordelen: er zal minder sneuvelen in huis en ik krijg mijn grote slaapkamer weer terug. Maar, lief klein meisje, heel stilletjes en stiekem zal ik je heel vaak missen omdat je nou eenmaal twintig jaar in mijn hart woont. Daaruit verhuis jij nooit. Gelukkig maar.
Mooi stukje, en nu al best herkenbaar! Afgelopen week de kinderkamer van mijn zoon (11) aangepast naar een tienerkamer, en dan besef je toch wel dat de tijd voorbij vliegt….
Hee wat leuk! Voor Dani dan hè🤪
Achja, Bob, het is niet leuk om ‘r los te moeten laten, maar het biedt ook perspectief. Misschien zitten we straks weer eens een maandagavond met z’n 2en met 1,5ltr. cola en een zak pomtips op de bank ‘Chips’ en ‘the Dukes of Hazard’ te bingen!. 😏
ja bobske… dacht je ff dat alles weer op rails liep en dan na eindelijk een nieuwe raam in die deur.. zegt ze leuk dat ze het vaderlijke nest verlaat… of je een rib afpakt van Adam… maar niet getreurd ik ben er zeker van dat jou meiske jou dani kan vliegen met haar vleugels die laurence en jij haar gegeven hebben. oja de tip… een ac dc kastje woonkamer en ik weet zeker dat je haar met regelmaat op bezoek hebt…. en dani… we vangen je pa wel op in onze ” mancave”
Mooi Boebie😢. Ons heksje is op haar bezem geklommen, maar gelukkig vliegt dat ding ook weer regelmatig terug.❤️
♥
Tja Bob,
Je wist het wel: Het doel van de opvoeding is jezelf overbodig maken.
Dat gezegd hebbende is het toch een grote stap, voor jou en voor je dochter.
Geniet van het moment.
En dankjewel dat je het hebt willen delen met ons.
O Bob,
wat moet je hier nu op antwoorden? Zo mooi geschreven over een eeuwig terugkerende gebeurtenis, de jeugd vliegt uit en dat is mooi en goed. Troost je maar met de gedachte dat ook na het uitvliegen vooral als het begin goed was je nog heel veel moois en gezelligheid zult mogen ervaren……