Nooit meer ‘inclusieve stad’ alstublieft!

Containerbegrippen zijn er altijd al geweest. Ze kunnen van alles betekenen, afhankelijk van wie het gebruikt, in welke context en met welke bedoeling. De leukste zijn die woorden of woordcombinaties die eigenlijk direct de vuilcontainer in kunnen. Mijn voorstel is om dat per direct te doen met het begrip ‘inclusieve stad’.

Aardig voorstel
CDA-raadslid Miriam Frosi dacht er goed aan te doen een voorstel in te dienen opdat Eindhoven een meldpunt tegen arbeidsuitbuiting zou krijgen. Wie niet beter weet zou de wenkbrauwen fronsen: ‘Uitbuiting in 040-land?’ Maar wie tijdens de eerste coronagolf in zijn eigen Golf, Tesla of andersoortige bubbel Radio1 op had staan had een verslag kunnen meekrijgen waarin een klein aanknopingspuntje zat.

Een Zuid-Amerikaanse hulp in de huishouding werd gevolgd tijdens haar poging om vanuit Brainport aan de andere kant van de aarde te geraken. Niet vanwege vakantie, maar omdat ze door haar werkgever van de ene op de andere dag werd buitengezet. Ze werd een corona-risico geacht: “Toedeloe!” Ik dacht bij het horen van deze geschiedenis: ‘Waarom deed niemand iets om deze vrouw te helpen?’

Moderne slavernij
De hulp in de huishouding, in dit geval inwonend bovendien, was illegaal aan het werk voor een expatgezin uit Azië maar werkzaam in Brainport. Toen de eerste coronagolf losbarstte werd mevrouw dus aan haar lot overgelaten. Ze was goed genoeg om het huishouden te doen om vervolgens zelf bij het grof vuil te belanden. Waarom voor dit soort gevallen geen laagdrempelig meldpunt?

Inclusiviteit
Wie de Eindhovense politiek een beetje volgt leest hoe verschillende partijen getrouwd lijken met het begrip ‘inclusiviteit’. Ik zou de vraag kunnen stellen of de heren en dames volksvertegenwoordigers zelf weten over wie het dan gaat (die inclusiviteit bedoel ik) maar in ieder geval komt het erop neer dat iedereen zich welkom moet voelen in ons Eindhoven. En goed behandeld wordt. Da’s ‘heul’ belangrijk! Daar hoort dus ook die man of vrouw bij die aan de onderkant van de arbeidsmarkt opgesloten in 4 vierkante meter overnacht om de rest van de dag net te doen of hij/zij “…eigenlijk gewoon deel uitmaakt van ons gezin”. Maar het gaat om een veel grotere groep en veelal met recht échte Eindhovenaren.

Inclusiviteit wil namelijk ook zeggen dat je er bent voor de bevolking die in de verste verte niet voldoet aan die modelburger die als TDK-er de centen verdient. TDK staat overigens niet voor bouwburgemeester Toon de Koning maar voor Techniek Design en Kunst. Nee, sorry, vergeet Kunst… ‘Kennis’ is het natuurlijk. Aan de absolute onderkant van onze samenleving is misschien een groep Eindhovenaren te vinden die a) noodgedwongen het mondje houdt en b) te typeren is als een soort bijvangst van het economisch model waar wij in Brainport zo graag mee pronken. We pretenderen immers dat iedereen meer voorspoed kent doordat we de medewerkers van de kernbedrijfven van 040 vrij baan geven of op zijn minst willen steunen.

Niet iedereen telt mee
Wanneer je écht inclusief zou willen wezen, dan zou je er alleen al daarom een loketje moeten inrichten. En dus niet alleen een formuliertje op het afstandelijke internet. Maar dat vindt de meerderheid in de gemeenteraad niet nodig. Nee, zo’n loket wordt te duur bevonden. Bovendien is er een instelling als de Arbeidsinspectie waar deze taak allang is ondergebracht, blijkens het artikel ‘PvdA en GroenLinks tegen lokaal meldpunt uitbuiting‘ ( ED.nl, 2 oktober 2020 ). Het is zo’n moment waarop ik mijn oude VHS-recorder alvast op kamertemperatuur laat komen.

Muppets
Verplichte kost in huize Bleenhouwers is A Christmas Carrol. Liefst de versie met de Muppets met een onvergetelijke (en zingende!) Michael Cane als Ebenezer Scrooge. Natuurlijk zit de kracht van het verhaal in de tekst die Charles Dickens ooit aan het papier toevertrouwde over de op vermogensgroei belustte en kille vrek Scrooge. A Chrismas Carrol laat zien dat je welvaart bewust níet kunt delen en dat voorspoed veel meer is dan alleen knullige centen. Scrooge gooit de deur dicht voor de collectant die een aalmoes ophaalt voor de armen, er zijn immers genoeg armenhuizen en gevangenissen waar hij belastingtechnisch bovendien aan meebetaalt. Opzouten dus.

Theater
Ineens realiseer ik me dat de digitale raadsvergadering eigenlijk steeds meer begint te lijken op het theater dat door wijlen Jim Henson werd gecreëerd.  Het gevoel dat je in een surreële wereld bent aanbeland overkomt me langzaam maar zeker wekelijks als ik de vergaderingen tracht te volgen. Maar de bijeenkomst waar Vanda van der Kooi over schrijft in het Eindhovens Dagblad, die heb ik gemist. Dus ook de citaten van de partijen die zeggen inclusief te zijn: er is immers al een arbeidsinspectie en zo’n lokaal meldpunt is veel te duur. Zowel de Groenen(Links?) als de PvdA (sociaal?) zeiden het allebei: te duur.

Medemens
De genadeklap kreeg Miriam Frosi blijkbaar in een schrijven van haar eigen CDA-wethouder Stijn Steenbakkers, maar namens het voltallige college. Yep, dezelfde wethouder van de Christen Democraten die eind vorig jaar Domus Dela omtoverde tot een eendaagse topsporttoko waar het Heiniken House een puntje aan kon zuigen. Bij gebrek aan de legendarische kwismaster Willem Ruis werd Twan van Peperstraten binnengevlogen. En ja, van het budget voor die bijeenkomst had je een jaar lang ieder etmaal een laagdrempelig loket kunnen bemensen* om de ergste misstanden in onze stad beter in beeld te krijgen. En aan te pakken.

Pupkes
Het heeft één groot voordeel dat we de leden van onze raad en het college digitaal kunnen volgen. Ik krijg steeds vaker een lach op mijn gezicht wanneer ik ze zo mooi gerangschikt in mijn schermpje zie. Ik moet alleen nog achterhalen waarom: 

Maar wie draait er aan de popjes?

* Voor wie nog twijfelt of het bedrag van Stijn’s Sport Show zou volstaan, moet misschien even uitrekenen hoeveel 6.000.000 minus pakweg 70.000 euro zou zijn. Ik denk dat de Internationale School Eindhove (ISE) ook best met een ietsie pietsie minder toe had gekund. Maar goed, zoals wethouder List ooit zei: “I was an expat too!”