Onderweg (5) van Peter Sonnemans

Woorden

waar ik mee leven wilde

in onbegrijpelijk milde

stormen zijn ze gekomen,

nu

in het licht

roepen de bomen

om vrede

De wind

en de rijzende wolken

zijn de onbegrepen tolken

van mijn hart

Zo zwart de nacht was

zo licht de dag.

Thuiskomst van ‘n dronkaard.

Met m’n gang

als van ‘n blind paard

ben ik thuis gekomen

Ik heb m’n vrouw gekust,

haar aangekeken

als ‘n blind paard

Zij heeft al weken

gezwegen. Ik ben naar bed gegaan.

Nu,

stil vooroverliggend

als in ‘n plas diepblauwe dromen,

weet ik dat ze bij m’n bed

zal zitten, haar twee vrouwe –

handen gevouwen in haar schoot.

In haar diepblauwe ogen

lig ik voorover.

Zo zal ik tenslotte genezen.

———————————————————————————————————————-

Zelfkennis is een voorrecht dat velen wordt bespaard