Beste Sebastiaan,

Begin maart van dit jaar, zo ergens rond wereldvrouwendag, gaf ik hier aan dat ik mij niet veilig genoeg voelde om mijn eigen naam te gebruiken in een reactie op W’anquête . Jij veegde dat van tafel door dat ‘erg overdreven’ te noemen. Ik heb je vervolgens geprobeerd uit te leggen waarom ik me onveilig voelde en dat ik het zou waarderen als een ander (jij) zich kan openstellen voor de gevoelens van een ander (mij) in plaats van daar overheen te walsen. Ook heb ik gevraagd aan de eerste vrouw die dat las om te reageren. Er is sindsdien geen reactie meer gekomen. Op zich niet zo vreemd, want het stond enigszins verstopt in de catacomben van het internet.

Maar, beste Sebastiaan (en vanaf hier kan voor ‘Sebastiaan’ iedere andere willekeurige naam worden gelezen), het heeft me aardig aan het denken gezet.

Ik werk zelf in een overwegend mannenwereld. En ik voel me binnen mijn eigen organisatie veilig en gewaardeerd; collega’s vragen mij om hulp als ze mijn expertise kunnen gebruiken, we werken samen en ik word af en toe flink in de zeik genomen. Maar er zijn ook situaties geweest waar ik door mannen werd aangezien voor de koffiejuffrouw, de secretaresse, de stagiaire; allemaal ‘lager’ gewaardeerde functies. Ik heb dat altijd lachwekkend gevonden. Maar de afgelopen weken ben ik daar anders tegenaan gaan kijken, Sebastiaan. Want ik ben me gaan realiseren dat het een man niet snel zal overkomen dat hij wordt aangezien als secretaresse of koffiejuffrouw.

Wat betekent dat nu? Zagen die mannen automatisch in mij het ‘zwakke geslacht’ dat nooit op zo’n ‘hoge’ positie zou kunnen functioneren als zijzelf? Ze zagen me in ieder geval niet als een gelijke. Ja, ik denk dat het ‘m daarin zit, Sebastiaan. Want als je een ander als een gelijke, een gelijkwaardige kunt zien, dan kan je met die ander respectvol omgaan en open staan voor zijn/haar mening en gevoelens. Dan doet diegene er daadwerkelijk toe.

Wie voor mij in het afgelopen jaar een heel groot voorbeeld en eye-opener is geweest, is Diederik Gommers in de manier waarop hij met Famke Louise omging. Met het grootste gemak had hij haar weg kunnen zetten als dom wicht en haar daarmee de mond kunnen snoeren. Maar dat deed hij niet! Hij behandelde haar als een gelijkwaardige en bracht het respect op om naar haar te luisteren en aan te horen wat haar beweegredenen waren.

En wat gebeurt er op het moment dat je niet naar die ander wil luisteren en je eigen mening op wil dringen? Dan wordt je dominant en drammerig. En drammerige mensen worden als vervelend ervaren, waar anderen liever bij uit de buurt blijven.

Wat zou het mooi zijn als we onszelf daadwerkelijk open kunnen stellen voor mensen die anders zijn en anders tegen de dingen aankijken, misschien meer of minder genuanceerd of veel gevoeliger. Want dan kunnen we echt meningen uitwisselen, argumenten aanhoren en tot ons nemen en misschien onze eigen manier van tegen de dingen aankijken bijstellen. En wat krijgen we ervoor terug? Dat we een relatie aan kunnen gaan met de mensen om ons heen, ook als die andere meningen hebben. Dat we ertoe doen. Dat we onszelf verrijken. En dat we de wereld een beetje mooier maken. En ik me veilig kan voelen om mijn mening te geven. Ik wens je veel liefde en wijsheid toe, Sebastiaan.

Vriendelijke groet,

Marietje