Beugelbekkeninstabiliteit

Sinds jaar en dag is september de maand waarop de middelbare scholieren en ook alle andere schoolgaande jongelingen bepakt en bezakt de weg opdraaien. Hierbij zijn velen herkenbaar aan nieuwe fietsen omdat de bijbehorende blinkende spaken en dat maagdelijke lakwerk ongetwijfeld gaan bijdragen aan het succesverhaal dat zoon- of dochterlief gaat waarmaken.

Vanochtend trok er zo’n stoet aan mij voorbij: een groepje brugklassers die volledig voldeed aan het blinkende perspectief dat ik hierboven schetste met één uitzondering. Mijn oog viel op een brugwup die afweek van de rest, of liever: hij viel buiten de groep. Bijna letterlijk zelfs. Afwijken is voor brugklassers geen voor de hand liggende keuze en ook nu bleek van opzet geen sprake.

Waar alle andere fietsertjes hun tassen in hun krat boven het voorwiel vervoerden, had het jochie in kwestie zijn tas op zijn rug. Dat was al opvallend. Maar echt zorgen maakte ik me pas toen ik het krat aan zijn linkerarm zag bungelen. Zoals bij iedere groep brugklassers zijn de lengte verschillen enorm en in dit geval sleepte het krat bijna over de grond: de groeispurt had bij deze ex-achtste groeper nog geen begin gemaakt…    

Aangezien de jeugd op onze gecertificeerde Brainportscholen goed leert samenwerken werd aan de andere kant van de fietsersovergang gestopt. Ik reed voorbij maar kon in mijn buitenspiegel nog net zien hoe men zich boog over het ontstane probleem. Waarschijnlijk werd de kwestie gezien als: ‘Hé, zijn krat is losgekomen’ en niet ‘Zo wordt met z’n drieën naast elkaar fietsen nog echt gevaarlijk’. Goedgemutst als ik vanmorgen was keerde ik mijn oude Peugeootje en stopte in het gele zand naast het fietspad waar het groepje zich nog steeds over het vraagstuk boog.    

‘Goedemorgen!’ groette ik het gespuis vriendelijk, ‘Gaat niet helemaal goed met jouw krat, hè?’ Intussen viel mijn oog op de klusactiviteit van de oorspronkelijke kratmonteur die, herkenbaar, een lichte kabelbinderfetisj moet hebben. Met kabelbinders, ook wel tyraps genoemd, rits je ‘rats’ losse dingen aan elkaar. In het geval van het kratje waren de ratelende bindstrips gebruikt om het kratje en de drager met elkaar te verbinden. De voordelen boven het ouderwetse boutje/moertje-systeem zijn: snelle montage, licht van gewicht en gereedschap is niet noodzakelijk. Maar er bleek een klein technisch ongemak te kleven aan de gekozen oplossing…    

De monteur des huizes, ik vermoed een hoogtechnologische ouder, had het krat met kabelbindertjes vastgezet, met de nadruk op ’tjes’. Het is met kabelbinders namelijk als met ondergoed: de keuze hangt af van het doel. Frivool als het kan, degelijk wanneer het moet… ‘Jij bent zeker de oudste thuis?’, vroeg ik aan de jonge gast. Aan de reactie van een paar medereizigers en de grote ogen van de door mij geïnterviewde viel af te lezen dat ik een voltreffer had geplaatst met mijn vraag. ‘Zal ik je krat even vastzetten?’, vroeg ik. Je zag aan het koppie dat ook die vraag hem verraste.

Op vier punten zette ik het krat weer vast aan de drager van zijn klassiek ogende nieuwe fiets. Met stevige tyraps ditmaal. Ik groette de groep vriendelijk en kreeg een keurig ‘Dankuwel meneer!’ toegeroepen door het menneke, al was het door zijn beugel niet helemaal goed te verstaan. Ik zwaaide en vervolgde mijn reis.    

Toen ik ‘s-middags hetzelfde traject aflegde in omgekeerde richting, zag ik zo’n zelfde groepje fietsen. Eén van de fietserkes wees naar mijn bus en er werd gezwaaid. Heel even leek het erop of ik de ene brugwup tegen de ander hoorde zeggen: ‘Hoe wist die dat nou, dat jij de oudste bent bij jullie thuis?’. Het antwoord is heel simpel. Iedere ouder die ooit argeloos een boekentas van een recente brugwup optilde, weet dat voor transport van een dergelijke verpakte kenniscluster (die tas dus) vlechtijzer als in de Ligne Maginot nodig is.    

Hoe heerlijk is het dat we met dat laatste al 76 jaar niet meer te maken hebben en dat we in vrijheid kunnen genieten of gruwen van afwijkende meningen. En de vrijheid om die mening te mogen uiten. Bovenal genoot ik vandaag van een opkomend zonnetje tegen de blauwe lucht in september.

En van het op koers houden van een zwalkend brainportbeugelbekkie.    

Naschrift:   

Voor de designers onder onze bezoekers een kleine tip. Ondergoed van tie wraps bestaat bij mijn weten nog niet. Lijkt me een verschrikking om te dragen overigens, maar desalniettemin een unieke kans op een stukje industrial design van heb ik me jou daar!    

En voor de taalpuristen: tyraps, ty rap, tie wraps, tie raps… het kan allemaal. Dacht ik. Misschien ook niet. Ach, bind me er niet op vast.    

Voor de Oranjefans, of liefhebbers van fietskratten: De beroemdste brugwup van vorig schooljaar